Ravensbrück Nazi kampı, sıradan kadınların nasıl işkencecilere dönüştüğünü gösteren korkunç bir örnek olduğu kadar kampta tutsak edilen kadınların hayatta kalmak için yürüttüğü mücadelenin de örneği.

'Bu sömürü düzeni her birimiz için ölüm ve sefaletten başka bir şey getirmiyorsa bu düzeni yaratanlara karşı bir bağımsızlık mücadelesini örgütlemekten başka bir seçeneğimiz kalmıyor.'

‘Genç kadınlar hem eylemlerde en önde duruyorlar, hem forumlarda sözünü söylemekten çekinmiyorlar, hem de mücadeleyi büyütmek için bir sonraki adımı atmada daha cesaretli davranıyorlar.’

‘Emek emek kurduğumuz topluluğumuzu eften püften bahanelerle kapatmalarına, örgütlülüğümüzü dağıtmalarına izin vermeyeceğiz.'

Geçmişten yazılıp cam şişe ile kumsala bırakılmış bir not gibi olsun bu yazı. 3 Mayıs Cumartesi günü tüm kız kardeşlerimizi selamlıyoruz.

Göremediğimiz Tüm Işıklar, bugün de görmezden geldiğimiz, duymadığımız veya anlamadığımız pek çok şeyin metaforu haline geliyor.

Aynı okuldayız. Aynı koridordan geçiyoruz, aynı sorunlara sessizce bakıyoruz. Yapılanlar yanlış geliyor, söylenen sözle, yapılan işler, bizi düşündürüyor… Ama sonra zil çalıyor, derse giriyoruz.

Şimdi de suçumuz kadın olmaktı. Ben ehliyet aldığımda kırk iki, yüzmeyi öğrendiğimde kırk beş yaşında bir kadındım. Başka kadınlar tarafından desteklenerek o da.

Sebze candır, sindirimi kolaydır, bünyeye zararı yok, faydalı, kilo neyin de yapmıyor diye diye içimiz dışımız ot oldu demek isterdim ama işte kavuşmamıza engel olanlar utansın.

Bir yandan “Peki bundan sonra ne yapacağız?” sorusunun yanıtını hep birlikte ararken, dergimizde kadınların verdiği yanıtlar, ilerisi için aydınlık bir rota oluşturuyor.

İşte dergimizin nisan sayısı 1 Mayıs’a giderken birçok mahalleden, üniversiteden, fabrikadan, iş yerinden kadınların 'Buradayım, mücadeleden vazgeçmiyorum' çağrıları de deneyimleriyle dolu.

Şimdi milyonlardan aldığımız ve güçle 1 Mayıs’ı örgütleme zamanı, taleplerimizle alanlardan dolup taşmak, insanca, şiddetsiz ve özgürce bir yaşamı birlikte kurma zamanı.

İktidarın karşısında kadınlar artık kendini özne ve değiştirici güç olarak görecektir. Önümüzdeki 1 Mayıs bu nedenle işçilerin birliği ve mücadelesi için dönüm noktası olacağı çok açıktır.

‘Bugün yine sendikaları zorlasak, birleşik mücadeleyi sağlasak, genel grevi örgütlesek… Deneyimlediklerimizin Türkiye genelinde yankı bulduğunu göreceğiz.’

Mevsimler geçse de biz hakkımızı aramaktan vazgeçmedik, vazgeçmeyeceğiz de. Sonbahar geçti, kış geçti, şimdi ilkbahardayız. Mücadelemize devam ediyoruz…

İstanbul, Küçükçekmece’de sohbet ettiğimiz işçi kadınlar sokaktan aldığı umutla konuşuyor. Ancak kadınlar, ‘bu kadarı yetmez’ diyor. Kadınlar, ‘birleşelim, iş durduralım, hayatı durduralım’ diye ısrar

‘Sendikamız MYK’sına verilen ceza sadece Eğitim Sen’e değil; eşitlik, özgürlük ve demokrasiyi savunan, hak arayan tüm topluma verilmiştir. Çocuklarımızın umutlarının çalınmasına izin vermeyeceğiz.’

‘Zalim, kimselerin olmadığı yerlerde kıstırdığında kurbanına canının istediğini yapar. İzleyip gördüğümüz, aklımızın almadığı her şeyin şahidiyiz. Kalabalığız. Haklıyız.’

‘Bu tabloyu sadece seçimlerle değiştiremeyiz, herkes iş bırakmalı, hayatı durdurmalı. Artık yeter.’

Kadınlar faşizme karşı mücadelenin en başat aktörü olmak zorunda. Bu mücadele soyut, müphem ve adressiz bir mücadele değil. Örgütsüzlükle başarılabilecek bir mücadele hiç değil!