‘Hayallerimi gerçekleştirme zamanı gelmişti. Erkeklere de kadınlara da mesaj vermek için muhtar olmaya karar verdim.’

Irak’tan Türkiye’ye gelen, 7 kardeşin sorumluluğunu alan 13 yaşındaki Sedra, aydınlık yüzünde savaşın, yoksulluğun, okuyamamanın hayal kırıklıklarını taşıyor.

“Markamın ismini Parzun koydum. Ana dilim olan Zazaca’da süt süzmek için kullanılan torbaya deniyor. Bendeki karşılığı ise arınmak.”

‘Neden herkes Ayşanım, Fatmanım iken, o Arap Hatice’ydi? Neden bu öğretmen olacak kadar okumuş kadın, yoksul bir balıkçı olan Yusuf’la evliydi? Neden çocukları yoktu? Çünkü o Arap’tı. Yani?’

Türkiye’deki ilk kule vinç operatörü olan Nuray Yurt, toplumum ‘erkek mesleği’ algısını yıkan kadınlardan sadece biri.

‘Kadından matematikçi olmaz’ anlayışına karşı gelerek başarıları sonucu Türkiye’nin ilk kadın astronomu olan Paris Pişmiş ile tanışın.

Tecavüzün başlı başına bir suç olarak tanımlanması insanlığın binlerce yılını aldı. İşte Europa’dan günümüze tecavüzün tarihi… Bu tarih, bir daha yazılmasın istiyoruz!

Hayal bu ya dedik, dedik ama çok da eski değil, daha dün kadar yakın bir zamanda insanlar el ele verip gerçek kılmışlar bütün bunları. Hem de cin min olmadan! Nerede mi? Sovyetler Birliği’nde.

İspanya’daki iç savaşın göbeğinde ölmeye vakti olmayan bir kadındı o. Ömrü mücadeleyle ve sürgünde geçti. Angeles Florez Peon’u nam-ı diğer ‘Maricuela’yi tanıyalım.

Lüks yaşamlarına ‘hayır’ diyerek köleliğe karşı ve kadın hakları için mücadele eden Grimke kız kardeşleri ile tanışın.

Esenyurt’ta bir kadın etkinliğinden yansıyanlar: ‘Birlikte ne kadar güçlüymüşüz, yalnız olmadığımızı fark ettim, birbirimizden aldığımız bu şevkle bir sonraki günün daha güzel olacağı ümidiyle...’

İsviçre ve Fransa arasında yaşayan Türkiyeli göçmenlerin kurduğu Albatros Kültür ve Dayanışma Derneği’ndeki kadınlar içerisindeki ‘kızkardeşler’ grubundan mektup var...

Bu üç kadın belki hiç geri gelmeme ihtimali olan bir mülteci kağıt toplayıcısı çocuk için her gün karton biriktirmişler. Ama sadece karton değil, belli ki baya da özlem biriktirmişler.

Çukurova Üniversitesi yemekhanesi önünde yaşanan taciz olayı üzerine Çukurova Ünivesitesi öğrencisi kadınlar bir mektup kaleme aldı.

Çocuk Hakları Günü’ne dair mektup yazan 9 yaşındaki Emek Deniz ‘Korkuyorum, özellikle kız çocuklarına yapılanlar ben daha çok korkutuyor’ diyor.

Birlikte susmadığınız, yan yana oldukça korkmadığınız, muktedirlere karşı kol kola birbirinize çare olduğunuz kadınlar çok olsun...

Dilimizi koparan yularlar bugün somut mamüller değil belki, ama bizi kendi çıkarlarında uzlaştırmak isteyen egemenler, görünmez yularlarla devam ettirmek istiyorlar saltanatlarını...

Kadınların ‘uzlaşmasını’ istedikleri bir bakıma kölelik aslında; her ne olursa olsun boyun eğilecek, “ailenin bekası için” içinde kalınacak bir hapishanede yaşamakla uzlaşmak...

Bedel suratıma inen yumruklar, layık olmadığım hakaretler ve çocuklarımdan ayrı kalmak olsa da yine de pes etmedim. Hiçbir acı, hiçbir sıkıntı sonsuza dek sürmez...

Kendimizi hangi pozisyonda hissediyorsak orada durmamızı ve içimizden geçenleri söylememizi istediğinde; “Mutsuzum”, “Daha iyisini yapabilirim”, “Yetemiyorum” gibi cümleler döküldü ağızlarımızdan.