‘Ülkenin birçok yerinde hakları için mücadele eden, direnen kadınlar var diyor kadınlar. Bu buluşmalarla ben de görüyorum. Umudum büyüyor. 8 Mart’a bu umutla katılacağım…’

Sincan ve Mamak’tan kadınların ortak cümlesi bu. Savaş kararı alanların bedel ödeyenler olmadığını biliyor, yoksulların canı pahasına yapılan hesapların halklara faydası olmadığını söylüyorlar.

#BöyleGitmez diyen tüm kadınlara çağrımız var... Gelin bu yolu birlikte yürüyelim! ‘Yol yürüyüş öğretir’... Nasıl değiştireceğimizi birlikte öğrenelim!

Çanakkale On Sekiz Mart Üniversitesi öğrencileri yeni bir dil, yeni bir hareket arayışında… Bu arayışlarıyla ortaya koydukları değişimi de işte böyle getiriyor beraberinde!

Böyle bir yasaya hayır demek, başka insanların da hayır demesini sağlamak çok güzel şey. O yasanın iptal edilmesi için elimizden geleni yapacağız…

‘Kendini koruması için çocuğumuza neyi nasıl anlatacağız?’ sorularının cevaplarını birlikte bulmak elbette çok önemli ve değerli. Ama sadece bunlarla sınırlı kalınırsa istismarla mücadele eksik kalır.

İstanbul KYK Kız Öğrenci Yurdu’nda 100 kadınla yaptığımız anket genç kadınların sıkıntılarını ortaya koyarken, “böyle gitmez” de dedirtiyor.

İngiltere’nin en yoksul kesimlerinden kadınların yaşam süresi 2011’den bu yana gittikçe düşüyor.

Rahile için çare buluruz diye geldiğimiz karakolda birçok çaresizlikle karşılaşmıştık, o an düşündüm mülteci kadınların yaşadığı çaresizlikle buradaki kadınların yaşadıkları ortak değil miydi?

Herkes koronavirüsten çok endişeli, endişe duymakta da haklı. Henüz Türkiye’de görülmediği söylense de dikkatli olmakta fayda var. Peki ne yapmalı? İşte yanıtlar…

O küçük kafeste, erkek baskısından uzak, çukulata tadına sigara kokusunu harmanlar, vatanımızın tadını çıkarmaya çalışırdık.

Adalet arayan benim gibi pek çok kadın var. Yolumuz uzun, engeller çok. Ama bir olursak engelleri kolaylıkla aşıp yolumuza devam edebiliriz. Yaşamak istiyoruz, hepsi bu!

‘Kaderim böyleymiş’ demeyin. Kaderimizi değiştirmek bizim elimizde. Ben kadının güçlü olduğunu; çocukları için her şeyi yapabileceğini annemden öğrendim.

Meryem ve Şemse içimizden biriydi, kız kardeşimiz, komşumuz, arkadaşımız, akrabamızdı; bunca kalabalıkta yalnızdılar. Yaşadığı şiddeti gören herkes sessiz kalmıştı. Sessizliği Şemsi hayatı ile ödedi.

Esenyalı Kadın Derneğinde 12 hafta süren eğitim programının ardından kadınlar kendilerindeki dönüşümü anlatıyor: Hiç bilmediğimiz haklarımız öğrendik, özgüven kazandık...

Çocuklarımızın bilimsel, parasız eğitim almaları da öğrencilerin güvenliği de devletin mesuliyeti olmalıdır. Ben bu sömürüyü kabul etmiyorum.

20 Temmuz 2016’da büyük oğlumun öldüğünü öğrendim. O gün hayatım “bitti” demiştim. “Ben bir hiçim, artık yaşayamam”, demiştim. Ama hayat devam ediyor ki ben bu yazıyı yazıyorum.

Ne yazık ki, Alevi kadınları cemevlerinde ve derneklerde sadece hizmet aşamasında yer alıyorlar. Yönetimlerde kadının varlığı yok, adı anılanlarsa sadece göstermelik bir konumda. Bunu değiştireceğiz!

Bağıra çağıra nefret politikasını halkın üzerine yağdıran iktidarlara inattı sanki bu fotoğraf, iki farklı ırktan kadın birbirine sevgi ve güven fısıldıyordu.

Sosyalizme olan inancını son nefesine kadar korumuş, mücadeleyi yaşam biçimi haline getirmiş, öfkesi diri bir kadındır Şekibe Çelenk. Tarihimizin en onurlu sayfalarında adı hep anılacak bir kadındır!