Her kadın öldürüldüğünde içimiz yangın yeri olur. Yaşamak için çığlık atan kadınlar her defasında yakar yüreklerimizi. O çığlıkları duymadığımız için yanar yüreğimiz. En çok da cinayeti meşrulaştırmak için bulunan bahaneler yakar canımızı. Etek boyunun santimetresi, sokağa çıktığı zamanın dakikası, kahkahasının desibeli, katilin aşkının metrekaresi ölçülür. Her defasında ölünün üzerinde tepinerek katili kutsamaya, yeni katillere cesaret vermeye, yeni cinayetlere zemin hazırlamaya devam ederler. Kutsanmış katilin iyi halini bir takım elbisenin ve kravatın içine sığdıran adalet yakar canımızı.

Kutsanmış katiller ve onları alkışlayan insan olduğu şüpheli güruhlar bu hale bir gecede mi geldi? 18 yıldır bu devleti yöneten AKP’nin her konuda olduğu gibi kadın konusunda da toplum ve ahlak mühendisliği yapmasının etkisi azımsanabilir mi?

Gazeteciler, aydınlar, düşün insanları suçsuz yere hapiste yatarken, tecavüzcülerin, kadına şiddet uygulayanların affedilip toplum içine patlamaya hazır bomba gibi bırakılması da unutulmamalı.

Eşini bıçakladığı için yattığı hapisten afla çıkan Müslüm Aslan’ın 9 yaşındaki kızı Ceylan Aslan’ı 21 Nisan’da hortumla döverek öldürmesi akıllarımızda.

11 Mayıs 2011’de Türkiye’nin ilk imzacısı olduğu İstanbul Sözleşmesi 1 Ağustos 2014’te yürürlüğe girdi. İstanbul Sözleşmesinin en önemli özelliği biyolojik veya hukuki aile bağına bakmaksızın ev içi şiddetin ve kadına yönelik her türlü şiddetin önlenmesi ve bunlarla ilgili mücadelenin standartlarını hukuki olarak bağlayan ilk belge olmasıdır.

Sözleşmenin gereği yapılmadığı için kadın cinayetleri her yıl katlanarak artıyor. Kadına yönelik şiddetin ve cinayetlerin bu kadar arttığı bir dönemde İstanbul Sözleşmesi’nin hakkıyla uygulanması yerine kaldırılmasının tartışmaya açmak, karanlık beyinlilerin kadın cinayetlerine ve aile içi şiddete bakışını gözler önüne seriyor.