‘Biri yeni evli, diğeri öğrenci olan iki kadınla konuştuk. Ortak hikaye şu: Borç sadece para meselesi değil, hayatlarını ellerinden alan görünmez bir zincir.’

Işığın İşçileri, sadece bir mücadele hikâyesi değil. Aynı zamanda, kimsenin göremediği o durağan bakışların, yorgun bedenlerin, sessiz öfkelerin içindeki direncin de hikâyesi.

“8 saat canımız ne isterse” bugünün koşullarında hâlâ bir hayal. Kadın işçiler, bitmeyen mesailerle yaşamın kenarına itiliyor; dinlenmek, sosyalleşmek, hatta hayal kurmak bile lüks haline geliyor.

'Bu mektubu yazıyorum çünkü biliyorum ki benim gibi hisseden başka kadınlar da var. Kimi çalışırken, kimi evde, kimi başka mücadeleler verirken…'

'Bir süredir grev yasakları gündemde. Deneyimimi biraz da bunun için anlatmak istedim. Grev süreci ve sonrası birçok kazanımı beraberinde getiriyor.'

Ayakkabı fabrikasında çalışan Meryem asgari ücretin biraz üzerinde bir ücretle hayatta kalmaya çalışıyor. Bankanın kendisini icraya verdiğini söyleyen Meryem, 'Canımı mı alacaklar' diye soruyor.

Özellikle 'kemer sıkmalıyız' söylemleri ve kamuda tasarruf tedbirleri gündeme geldikten sonra patronlarımıza fırsat doğdu. İlk işleri bizim gece servislerimizi iptal etmek oldu.

'Bir saatlik de olsa iş durdurmamız, sermayeye karşı sesimizi duyurduğumuz; patronlar için değil, kendimiz için yan yana geldiğimiz ve taleplerinizi haykırdığımız bir eylemdi.'

‘Ben bir pazar parası için 15 gün bu işi yaparken, kazandığım paranın kaç katını patron kazanıyor, kaç katı vergi bizden kesiliyor belli değil.’

İstanbul’da servisle evlerine dönerken eşlik ettiğimiz tekstil işçisi kadınlar, asgari ücretin ihtiyaçlarını karşılamadığını söylüyor: ‘Bu üstümdeki 6 yıllık...’

İnsanlar geçim derdine düşünce kadın cinayetleri daha da görünmez oldu. Kadınlar ekmek kavgasının yanında yaşama kavgası da verirken var olan yasalar uygulanmıyor.

Çalıştığımız bölümler sağlıklı ortamlar değil. Tuvalete bile dakika ve sıra ile gidiyoruz.

‘Belediye işçileri olarak insanca yaşam ve çalışma taleplerimiz etrafında daha fazla yan yana gelmeye ve hep birlikte hareket etmeye ihtiyacımız var’

Tuzla’da sendikalı bir metal fabrikasında yaklaşan TİS süreci öncesi arkadaşlarla kafamızda beliren soruları öğle paydosunda konuştuk.

"Kış geldi, şartlar daha da zorlaşıyor. Giderlerimiz daha da artacak. Aldığım maaş enflasyona, zamlara, vergilere ayak uyduramıyor."

Fabrikada makineye doğru yürürken ‘Bir günlüğüne yasalar biz kadınların elinde olsaydı ne yapardık?’ sorusu kafama takıldı. Öğlen paydosunda arkadaşlarıma bu soruyu yönelttim...

‘Yaz bizim için hayal’ diyen genç kadın işçiler. Yazın çalıştıkları atölye ve fabrikalardaki koşullarını aktarıyor…

Son süreçte asgari ücreti belirlenmesi ve ardından işçilerin, emekçilerin yükselttiği ‘ek zam’ talebi bizim derneğin de ana gündemi. Derneğe gelen kadınlarla yaşam koşullarını koşuyoruz.

Ümraniye Dudullu Organize Sanayi Bölgesinde farklı fabrikalarda çalışan işçi kadınlarla taleplerini ve MESS sürecini konuştuk.

‘Biz kadınlar çocuklarımızın geleceği için çalışıyoruz. Emzirecek yaştaki çocuklarımızın rızkını onların boğazında bırakmamak için daha fazla örgütleneceğiz…’