Bu mektubu yazarken içimde birçok farklı duygu var. Bir yanda içimde büyüyen hayatın getirdiği heyecan ve mutluluk, diğer yanda ise kafamda dönen korkular ve endişeler… Hem gündemin üzerimizdeki baskısı hem de hayatın günlük telaşı, bu süreci olduğundan daha da zor hale getiriyor.

Anne adayı olmak aslında büyük bir şey değil, ama öyle hissettirilmek zorunda da değil. Hamilelik, hayatın başka bir evresi sadece; inişleriyle, çıkışlarıyla... Ama bu süreci yaşarken insanların bakışları, yorumları ve tavırları bazen insanı yoruyor. İş yerinde yaşıyorum bunu. Azıcık bir nefes alsam, bir yere otursam ya da normalden biraz daha yavaş çalışsam sanki tüm sorumlulukları üzerimden atıyormuşum gibi bakıyorlar. Laf arasında edilen o imalar yok mu… İnsanı daha çok yoruyor.

İnsan hamile olduğunda sadece bedeni değil, zihni de ağırlaşıyor. Daha dikkatli olmaya çalışıyorsunuz, daha çok kaygılanıyorsunuz. Özellikle şu sıralar gündemi takip eden biriyseniz… Bir annenin, sırf bebeğini kucağına alabilme hayali bile gölgeleniyor haberlerde. Ya çocuğuma bir şey olursa? Ya doğumhanede bir yanlışlık yaşanırsa? Ya sağlık çeteleri benim bebeğime ulaşmaya çalışırsa? Bu “ya”larla dolu sorular, insanın sevincini korkuya; heyecanını strese çeviriyor.

Bu mektubu yazıyorum çünkü biliyorum ki benim gibi hisseden başka kadınlar da var. Kimi çalışırken, kimi evde, kimi başka mücadeleler verirken… Belki başımızdan geçenler farklı ama hislerimizde ortak bir şeyler var. Ama biliyorum ki, korkularımızı konuşmazsak, sessiz kalırsak bu yük daha da ağırlaşacak.

Biraz rahatlamak hakkımız. Bu kaygıları tek başımıza taşımak zorunda değiliz. Çocuklarımızı güvende büyütebilmek için ses çıkarmak, birbirimize destek olmak zorundayız. Çünkü her bebek, her anne güven içinde yaşama hakkına sahip. Bu hakkı korumak da hepimizin sorumluluğu. Sevgiyle ve dayanışmayla...

Görsel: Canva Pro yapay zeka görsel oluşturma aracı