Boşanmış bir sağlık emekçisi kadınım. Bekar bir anne olarak çocuk büyütmek her zaman zor oldu. 24 saatlik kreş olmaması nedeniyle bakım problemini her daim yaşayan bir sağlık emekçisiyim ben.  

Pandemi sürecinde ise olağanüstü koşullarla yüz yüze geldik.

Sağlık emekçisi olduğum için çalışmak zorundayım ve çocuklarıma bakmak zorundayım.

Pandemi servisinde, yoğun bakımda ve acil triyajda altı nöbet tutuyorum; yani en riskli birimlerde nöbet tutuyorum.

Hemşire eksikliği nedeniyle dinlenme süreleri de yetersiz; bazı hastanelerde olduğu gibi gün aşırı çalışmak gibi bir rahatlığımız da yok... Çocukları annemlere yollamak zorunda kaldım. Yollamasam da bulaş riskini çocuklarımla birlikte yaşayacaktım.

Yayımlanan genelgelerde (ki zaten var olanlara da izin verilmedi ama) tek ebeveyn çocuk bakmak zorunda olanlara özel bir durum belirtilmedi. Annemler olmasa ne yapacaktım bilmiyorum. Çocuklar da ben de psikolojik olarak çok sıkıntı yaşıyoruz.

7/24 açık kreş talebimizin ne kadar büyük ihtiyaç olduğu ile bir kez daha anladık bu süreçte. Salgın nedeniyle kreşe getiremezdim belki çocukları, ama benim durumumdaki çalışanlara idari izin verilmeliydi. Ancak en önemlisi bu süreçten sonra taleplerimiz için daha çok mücadele etmek. Sağlık emekçileri için 7 gün 24 saat hizmet veren kreşler istiyoruz.