Ben 40 yaşındayım, hastanede temizlik işçisiyim. Çok kötü dönemlerden geçtim, benim hikayem uzun. Özeti, iki çocuk ve geçim sıkıntısı…

23 yaşında evlendim; tanıştırıldık, severek evlenmedik yani. Şiddet ilk zamanlarda da oldu. Kalabalık bir aileydi; huzursuzluk çok fazlaydı. Ben o zaman çalışmıyordum. Boşanmadan 2 sene önce başladım çalışmaya; önce ev işlerine gittim, sonra okulda temizliğe başladım. En son boşandıktan bir gün sonra da hastanede temizlik işçisi olarak buraya başladım.

Ev işlerine giderken çocuklar küçüktü. Onlar hep kendileri evde yalnız idare ettiler, bakacak kimse yoktu. Biraz annem geldi yanıma, o kadar. Eski eşim boşanma sonrası da rahatsız etti beni; evleneceği kadınla beraber saçma görüntüler filan atmaya başladı. Çocukları doldurdu, üstüme saldı. Sonra evlendi ve kendi uzaklaştı bizden.

Ben çocuklarımla yaşıyorum, o da bu sene (boşandıktan 3 yıl sonra) başladı çocuklarla ilgilenmeye. Nafaka da bu sene başladı; Nafaka 600 lira. Kiradayız. Hem maddi hem manevi yönden çöktüm. Çocukların ikisi de lisede. Ailem dışında desteğim de yok. Maddi ya da manevi her yönden tek destekçim ailem. Ama atlattım şükür.

Nafaka daha erken olsaydı, evim olsaydı bu kadar zorlanmazdım. Çocuklar da bana karşı iyiler şimdi; gerçekten değerimi biliyorlar. Son dönem artan pahalılık, okul masrafları derken… Gerçekten çok zor hayat, yaşamak zor. Her şey pahalı; alım gücü düşük. Tek maaş ve nafaka yetmiyor mecburen yetiştirmeye çalışıyorum. Ama nasıl? Ya kredi kartı ya da yetmediği yerde babamdan istiyorum. Sadece çocuklarım okusun kendini kurtarsın istiyorum.

Dünyanın pek çok yerinde ve ülkemizde kadınlar şiddet görüyor. Eğitimden yoksun bırakılarak, eve mahkûm ediliyor. Ekonomik faaliyetin dışında tutuluyor. Çalışma yaşamında bin bir haksızlığa ve ayrımcılığa uğruyor. Ama biz kadınlar kendi kaderimize terkedilmeyi, şiddeti artık kabul etmiyoruz.

Fotoğraf: Ekmek ve Gül