Bursa Osmangazi Demirtaş Organize Sanayide bir tekstil firmasında uzun yıllardır çalışıyorum. 500 çalışanın 100’ü kadın. Ama sağlıklı, hijyenik bir soyunma odamız yok, kreşimiz de yok.

Ben bir kadın ve anneyim, kendi yaşamımda bir şeyler anlatmak istiyorum. Hayatım çok sıkıntılarla geçti, hangisini anlatayım bilemiyorum. 6 ay önce doğum yaptım ikinci oğlumu dünyaya getirdim. Doğum iznine ayrıldım, ama çalışmam gerekti ve kısa süre sonra tekrar işbaşı yaptım. Süt iznimi hafta sonu bir gün olarak kullanıyorum. Sabah vardiyam 7.00’de başlıyor, çocuğumu emzirmeden işe geliyorum. Haliyle göğsüme süt doluyor, ben de hem tuvalet hem soyunma odası olarak kullandığımız yerde sütümü kavanoza sağıp eve götürüyorum. Fakat şefimiz benim soyunma odasında uzun kaldığımı söylemiş, arkadaşım da “Süt sağıyor, çocuğuna götürüyor” demiş. Şef de “Söyleyin ayağını denk alsın, işten çıkartırım onu” demiş. Arkadaşlar biraz daha dikkatli olmamı söylediler, ben de korktum borcumuz var.

Görümcem ve kaynanam da bizimle kalıyor hem evde çocuklarıma bakıyorlar. Bundan önceki oğluma da onlar baktı, şimdi de 6 aylık oğluma da bakıyorlar. Ben istemez miyim çocuklarıma bakıp kendim büyütmeyi. Sadece hamilelikte anneyim, sonra onların özlemiyle geçen bir ömür...

Fabrikada kreş olsa çocuğumu yanımda getirsem kucağıma alıp emzirsem... Akşam iş çıkışı eve gidiyorum yorgun oluyorum çocuklarımla ilgilenemiyorum. Bazen oturup ağlıyorum ben nasıl bir anneyim diye.

3 çocuk doğurun diyenler var ama ben iki çocuğumla bile ilgilenemiyorum. Yaklaşan anneler gününde ben anneliğimi sorguluyorum.

Beni de dinlediğiniz için sağ olun.

Kalite kontrolden N.