Depremin ardından afet bölgesinden başka şehirlere göç, beraberinde birçok sorunu da getiriyor. Şehrimize gelen depremzedeler akrabalarının ya da arkadaşlarının yardımlarıyla yeni bir yaşam kurmaya çabalarken en sık karşılaştıkları sorun boş ev bulmak ve depremin ardından artan ev kiraları oluyor. Derme çatma gecekondulara yerleşen veya içi dışı harabe görünümlü evlere yüksek kira ödemeye mahkum bırakılan depremzedelere bir yıkım da yaşamlarını yeniden kuracakları şehirlerde yaşatılıyor. Devlet kurumlarının açıklamaları evi hasarlı olan kişilere kira yardımı yapılacağı yönünde olsa da henüz böyle bir yardım almadıklarını anlatıyor depremzedeler. Önlerine çıkarılan birçok bürokratik engeli aşabilenlerse şanslı hissediyor kendini. Hane başına 10 bin lira afet yardımı birkaç günde eriyip giderken yeni çözümlere ulaşmak için derneğimize başvuru sayısı artıyor.

KOMŞUDAN KOMŞUYA DAYANIŞMA

Maraş’tan, Kocaeli’ye göç eden Seher’in 6 ve 10 yaşında iki çocuğu var. Eşi Mehmet’in engelli olması, Seher’in hastalığı nedeniyle haftada bir hastaneye gitmek zorunda olması nedeniyle akrabaları hızlı bir şekilde yola çıkartmış aileyi. Mahalleli ev açmış, aş vermiş; elbirliği ile tüm eksikleri tamamlamış. İki gün sonra çaldık biz de kapılarını, pırıl pırıl çocuklar karşımızda. Ayşenaz annesinin hastalığını dert edinmiş kendine, nöroloji doktoru olmak istiyor. Eymen ise oyuncak peşinde. Yeni komşuları Reyhan yeni yaşamlarının kahramanı, sevgileri kadar güvenleri de oluşmuş ablalarına. İçimiz buruk olsa da onların güvende olmaları içimizi rahatlatıyor. Biz sohbet ederken telefonumuz ard arda çalıyor, “Daha gidecek çok yolumuz var” deyip, kadınların derneğimizde topladığı dayanışma paketlerini bırakıp çıkıyoruz.

LİSANIMIZ DEĞİL AMA KONUŞTUĞUMUZ DİL AYNI

Yolumuz uzun ve ulaşmamız gereken aile oldukça fazla. Derneğimize ulaşan kişi yolumuzu bir gecekonduya yönlendiriyor; bu kez Suriyeli iki aile ile buluşuyoruz. Antakya’da enkaz altından çıkarılmış üç çocuklu Eza ve Muhammet ile yine akrabaları olan yeni evli bir çift ile bazen işaret diliyle bazen Arapça, bazen Muhammet’in tercümanlığıyla sohbetimiz başlıyor. Kadınların ürkek bakışları zaman ilerledikçe sıcacık bir gülüşe bırakıyor yerini çünkü lisanımız aynı olmasa da konuştuğumuz dil aynı bizlerin. Dayanışma duygularımızı çabucak aynı dile döküp kucaklaşıyoruz. Eza üç aylık bebeği Beşir’i kucağıma verdiğinde onu nasıl bir geleceğin beklediğini düşünüyorum. Mahalledeki insanlar gecekonduyu açmışlar bu iki aileye ama eşya bulamamışlar. Dayanışma ile tüm eşyaları akşamına temin ediyoruz. Öncelik Beşir’in beşiği oluyor hepimiz için. Gün boyu ulaştığımız herkes kendi imkanıyla araba tutup parça parça gönderiyor eksikleri. Akşamın karanlığı çöktüğünde gruplar halinde buluşuyor gecekondunun önünde mahalleli de bizlerle. Kalabalığın içinden gelen bir kadın telaşla göçmen kardeşimizin sağlık sorununu anlatıyor. Ala kardeşimiz 7 aylık gebe iken ölü doğum yapmış ve kanaması hâlâ devam ediyormuş; sağlıkçı üyelerimizle hemen irtibata geçiyoruz ve tedavisine başlanması için organize oluyoruz.

DEVLETE GÖREVLERİNİ HATIRLATMAK
Deprem bölgesinden göç eden ailelerle buluşma, en acil ihtiyaçlara çözüm üretme ama bunu yaparken de; asıl tartışmamız gerekenin devlet kurumlarının sorumlulukları olduğunu konuşuyoruz. Afet öncesi ve sonrası alınacak tüm önlemlerin ve insan sağlığının güvence altına alınmasının iktidarın ve devlet kurumların sorumluluğunda ve güvencesinde olması gerektiğini de söylememiz ve tartışmaya açmamız gerekiyor. Depremzede Mehmet’ in söylediği gibi “Bugün dayanışmayla ayakta duruyoruz ve yarın yanımızda kimlerin olduğunu\olmadığını unutmayacağız.”

Fotoğraflar: Ekmek ve Gül