Pandemi sürecinde yaşanan her şey sağlık emekçilerini enkaz altında bıraktı. O enkazın altında bırakın sesimizi duyup kurtarmayı, üstümüze yeni molozlar atıyorlar sanki. Nefes alamıyoruz artık. İzin hakkı, istifa etme, emeklilik hakkı yok... Bu yokların içinde çift vergi dilimine girip eriyen maaşımız var. Gece tutulan hatta bu dönemde eleman eksikliğinden fazla tutulan nöbetlerimiz var. İnsanüstü çalışmalarımız, devam ettirmeye çalıştığımız hayatlarımız var. Ortada kalan çocuklarımız var. 

Çocuklar, okullar/kreşler kapandıktan sonra yerleşik hayattan göçebe hayata geçişlerini gerçekleştirdiler. Neden? Çünkü kurumlarımızda 7/24 kreş hizmeti yok. Hasta değilse, 15 yaşın altındakilerin ziyaretçi olarak bile giremedikleri hastanelere, çocuklarımızı getirmek zorunda kalıyoruz ya da komşuya bırakıyoruz. Evde yalnız bırakmak veya kendi de çocuk olan ağabeyine ya da ablasına emanet etmek alternatifler arasında. Evde bakan biri varsa ‘uzaktan ebeveynlik’ devreye giriyor. En ufak boşlukta kameradan kontrol, obsesif düşünceler, kamera yoksa görüntülü arama, derse giremeyen çocuğu yönlendirip derse sokma çabaları, küçücük bedenlere yüklenen kocaman sorumluluklar. Sağlık emekçisi canını bu şartlarda bırakıyorken nasıl motivasyon bekleniyor?

Bu ülkede deprem oldu hemşire çocuğunu çadırda bırakıp nöbete gitti, salgın oldu çocuğunu komşuya bırakıp nöbete gitti çocuklarından oldu, şimdi okullar/kreşler kapalı. Yine birimizin çocuğu mu ölmeli 7/24 kreş isteğimizin gerçekleşmesi için. Sayın bakanım, sayın idareciler bu çocuklar geleceğimiz. Gün gelir ‘Bu çocuklara çok haksızlık ettik’ dersiniz. Ama artık geç kalırsınız. Bu çocukları yerleşik hayata geçirmek için tam zamanı. Tüm sağlık emekçileri için kreş haktır. Artık sesimizi duyun en azından çocuklar kurtulsun enkaz altından...