Merhaba

Ülkemizin çıkmaza girdiği bu dönemde en duyulmaz, en görülmez mesleği yapıyorum; kargocuyum. Kara Cuma indirimlerindeki alışveriş çılgınlığından tutun da fabrikaların numunesine kadar ülkenin hatta dünyanın pek çok yerine tüm bu ürünleri biz taşıyoruz. Özellikle indirim günlerinde 12 saate varan çalışma yapıyoruz. Siz alıyorsunuz biz taşıyoruz.

Sağlık diyorlar, virüs diyorlar fakat lojistik firmaları için kimse elini taşın altına koymuyor. Sanki orada çalışanların evde çocuğu, kardeşi, annesi, babası, ailesi yokmuş gibi. Biz işçilerin sesi her zaman olduğu gibi duyulmuyor.

Bununla da bitmiyor #EvindeKal dediğimiz ve tam anlamıyla evinde kalan insanlardan sıfır anlayış görüyoruz. Dayanışmanın ve anlayışın daha çok olması gereken bu zamanlarda maalesef bizlere bu anlayış hiç ulaşmıyor. Her şeyi taşıyoruz ancak dayanışmayı kendimize taşıyamıyoruz. Bağırmalar, illa kargom gelecek gibi söylemler... Düşünmüyorlar ki lojistik sektörü de insanlar üzerinden yürüyor... Empati yapamaz halden anlamaz iyice bencillik içeren tavırlar sergiliyor insanlar.

Koronavirüs salgınından hemen sonra benim çalıştığım kargo acentesinde personellere eldiven ve maske dağıtıldı. Ama önlemlerin yeterliliği elbette tartışılır; mesela çalışma saatlerinin düzenlenmesi, dağıtım güzergahlarının daraltılması, personel sayısının arttırılması gibi önlemler alınmalı. Binlerce pakete dokunuyoruz, onlarca kapı çalınıyor, yüzlerce insanla muhatap oluyoruz. Ne kadar önlem alınsa da risk taşıyan iş gruplarındanız.

Kaygılarımız büyük. İşsiz kalmak gibi, ev izni verilse ve ücretsiz verilirse ne yapacağımızla ilgili hiçbir fikrimiz yok. Virüs, ölüm, çaresizlik, korku, endişe biz işçi sınıfına kalıyor tek farkında olduğum bu... Virüs giderek baş edilemez hale geliyor ve bizim için hâlâ hiçbir şey yapılmıyor...