17 yaşında okulunun önünde pompalı tüfekle öldürülen Helin’in taziye evinde buluştuk baba Nihat Palandöken ile. Kızını kaybettiği günden beri yaptığı gibi yine kızını görmeye gitmişti mezarlığa, Helin’in arkadaşlarıyla birlikte. 4 yıl önce eşini, şimdi de kızını toprağa veren Nihat Palandöken yüreğindeki acının tazeliğine rağmen herkese bir şey anlatmaya çalışıyor: “Başka kimsenin başına böyle bir olay gelmemesi için, başka kimsenin yüreğine bu acının düşmemesi için adaletin sağlanması lazım. Bunun için bu olayın peşini bırakmayın.”
Hislerini de isteklerini şöyle anlatıyor baba, “Allah’ın verdiği canı sadece Allah alsın istiyorum ben. Başka da bir şey istemiyorum. Benim ciğerim yanıyor ama bu sadece benim meselem değil. Toplumun bir sorunu bu. Bundan sonra önemli olan bu olayların önüne geçilmesi.” Özellikle bütün kadınlara sesleniyor baba Nihat Palandöken: “Herkesin davayı takip etmesini istiyoruz. Bu hepimizin meselesi.”
Yaşadıklarını anlatmanın, olayı her gün yeniden hatırlamanın kendisi için ne kadar zor ve yıpratıcı olduğunu anlatıyor. Şimdiye kadar kendisiyle yapılan röportajlarda özellikle ‘adalet’ isteğinin, kadın cinayetlerinin önüne geçilmesi için yasal düzenlemeler yapılmasını istediğini, bazılarında bu talebinin yazılmadığını söyleyerek tepki gösteriyor.
Ve hem acısını hem de taleplerini, beklentilerini anlattığı, yaşadıklarını unutmamak için kendisine yazdığı bu mektubu uzatıyor bize: “Bunu alın, her şeyi burada anlattım.”

Beni teselli edecek tek bir dileğim var
İlk başta acımı ifade etmem gerekirse bu acıyı dile getirecek hiçbir kelime bulamıyorum. Bir insanın canını en fazla ne acıtır diye sorsalardı, Helin kızım vefat etmeden önce hiç tereddüt etmeden, insanın en büyük acısı eşimin vefatı diyebilirdim, ama özellikle benim gibi kızlarına hem annelik hem de babalık etmiş biri için bu acı ölümden daha ağır diyebilirim.
Siz hiç bilir misiniz 17 yaşına getirene kadar ne zorluklar yaşadım ama işte sen zorluk çekerek evladını her türlü kötülükten korumaya çalışıyorsun, fakat bir gün caninin biri gelip senin en değerli varlığını elinden alıyor.
Burda suçlu “kim” diye sorarsanız, bir bebekten bir caninin oluşmasını sağlayan toplumsal duyarlılıktan nasibini almamış bizleriz. Hep bir daha, bir daha kadınlar şiddete ve ölüme maruz kalmasın diyoruz ama bu bir dahaların hiç sonu gelmiyor. Her gün kadınlara karşı işlenen ruhsal, fiziksel şiddet ve cinayetlerin ardı arkası kesilmiyor.
Biz ebeveynler olarak evlatlarımıza maddi olarak her şeyin en iyisini sağlamaya çaba harcıyoruz, fakat anladım ki anne ve babaya düşen görev “bu kızdır veya erkektir” değil de özgür düşünen, erdemli bir birey yaratırız diye çaba harcamamız gerekiyor. İnsanın giyimine, kuşamına, inancına, fikirlerine saygılı olmayı öğretirsek kadınlara uygulanan şiddet ve cinayetleri önlemiş oluruz, en azından minimize edeceğimizi düşünüyorum.
Tek beklentim ise benim yüreğime düşen ve hiçbir zaman dinmeyecek bu acının diğer insanların yüreğine düşmemesi. Beni teselli edecek bir tek dileğim var, o da suçlunun hukuk kuralları çerçevesinde en ağır cezaya çarptırılmasıdır.