Pandemi daha başlamadan krizden ötürü çalıştığım atölye kapanmıştı. Atölyede 15 kadın çalışıyorduk. Hepimiz ev geçindiriyorduk. Bekarım, iki çocuğuma ben bakıyorum ve evin tüm yükü benim omuzlarımda. Tam 5 ay işsiz kaldım ve 5 aylık kiramı ödeyemedim. Faturalarımı, annemin arada verdiği parayla gecikmeli de olsa ödeyebiliyordum. İşsiz kaldığım sürede yardıma başvurdum ama hiçbir şey alamadım. Bu süreçte eski eşim de işsiz kaldı, çocuklara verdiği aylık 700 lirayı veremez hale geldi. Zaten burnumdan getire getire verdiği bu para da kesilince ortada kaldık. Sigortasız çalıştığım için de işsizlik sigortasına başvuramadım. Soran da olmadı.
Artık yemek yapacak bir şey de bulamıyordum. Akşamları yemek saatinde tesadüf gibi akrabaların evine çat kapı gidiyordum. Sofraya denk geldiğimizde çocukların karnını doyurmaya çalışıyordum. Ayıp olmasın diye de ben tokmuşum gibi yapıyordum. Yine bir akşam bir arkadaşın evine çat kapı yaptım. Kocası bizden çok rahatsız oldu. Adam haklı, yemeğe 3 boğaz gelmişti ve bu hiç de sevinilecek bir şey değildi. Onlar da ücretsiz izne gönderilmişti ve zar zor idare ediyorlardı. Tabii ben yine sofraya oturmadım. Kızım da “Anne sen de otur, eve dönünce sen ne yiyeceksin?” dedi. Masa buz kesti, ben hem çok utandım hem de ağladım, içim boşalırcasına ağladım. Arkadaşım da benimle beraber ağladı, çok acıdılar halimize. Kocası da yaptığı tavırdan utandı. Sessizce kalkıp gitti. Yarım saat sonra geldiğinde bize kredi kartı ile alışveriş yaptığını söyledi. “Elimden gelen bu” dedi. Hep diyorum yoksulun halinden bir tek yoksul anlar.  Sağ olsunlar onların bu iyiliğini hiç unutmayacağım. Onların sayesinde bir hafta çocuklarıma evde yemek pişirdim. “Ama bir hafta sonra ne olacak peki?” diye soruyordum ve deli gibi iş arıyordum ama yok.
Neyse ki 3 ay önce zar zor şimdi çalıştığım yeri buldum. 3 aydır hem borç ödeyip hem de ev geçindirmeye çalışıyorum. 5 ayda o kadar çok içeri girdim ki asgari ücretle nasıl yaşayacağım, nasıl yetişeceğim bilmiyorum. Bu hükümet bizi ne zaman görecek? Ne zaman insan yerine koyacaklar bizi? 2300 lira ile kendileri geçinsin bakalım nasıl oluyormuş. Bana en zor zamanımda bile elini uzatamayan devletimiz bundan sonra hangi yüzle oy isteyecek? Çocuklarımın aç kaldığı günlerin hesabını bana kim verecek? Ben bir daha ne sandığa giderim ne de oy kullanırım...

Fotoğraf: Ekmek ve Gül