‘İNDİRİMLİ ADALET İSTEMİYORUZ’

Bu yılın çok zor olduğunu bütün dünya biliyor. Ama evde şiddet gören, istismara uğrayan çocuklar kadar gerçeğin acısını çoğu kişi bilemez. Çoğu zaman istismara uğrayan çocuk yaşadıklarını anlatınca kulaklarımı kapatıp dernekten çıktığımı biliyorum. Pandemide boşalan kahvehaneler, maalesef evlerde kadınlara şiddetin çocuklara da istismarın yolunu açtı. Sadece pandemide Esenyalı Kadın Dayanışma Derneğine 300 vaka geldi. Yoksulluk, şiddet, kadın cinayetleri, istismar... Bazen hikayeler hep aynı, sadece isimler değişiyor. Bu erkek şiddetine çok kız kardeşimizi canını verdik, her ölenle öldük. Bazen bir nehirde aylarca cesedimiz bulunmadı, bazen bir varilde yakılarak öldürüldük, bazen boşanmak istedik öldürüldük...

Kadınlar ölmesin dedikçe öldürdüler, bütün katillerin bahanesi de hep aynıydı: “Ama onu çok sevdim”, “Kıskandım, ayrılmak istemiyordum, pişmanım”... Katiller takım elbiseyle çıktığı mahkemede iyi hal indirimi alıyor. Biz ne öldüren sevgi istiyoruz ne de indirimli adalet! Biz gerçek adalet istiyoruz. 2020 yılı çok kötü geçti, yeni yıla “Asla bir kişi bile eksilmeyeceğiz” diyerek girmek istiyorum ve ölen bütün kadınlar, sizleri asla unutmayacağız.
Hanima KIZILTAŞ/Esenyalı-İstanbul

‘ELİMİ KULLANAMASAM DA MECBURUM ÇALIŞMAYA’

Sanırım “2020 yılı, sen olmadın bunu saymıyoruz” dememek için hiçbir neden yok. Bu yıl biz kadınlar için çok zor bir yıl oldu, özellikle yalnız yaşayan kadınların hayatının birçok açıdan zorlaştığını herkes tahmin edebilir. Ekonomik sıkıntılar vs. derken pandemi çıktı başımıza; hele bir de kısıtlamaları var ki düşman başına. Ne öldürür ne güldürür diyeceğim, o da iyimser olacak.
Allah aşkına dünya gülüyor halimize. Sokakta olunmayan saatlere yasak koy, kalabalığın olduğu gündüz saati normalleş. Sabah ve akşam işe gidip gelirken toplu taşıma tıklım tıklım, bu yasak kime? 2020’de tabii ki pandemi ilk sıkıntımız değildi. Eşimin emeği ile bir ev alma şansım oldu ama evde eşya yok. Hadi gelsin bir ton borç. Elimde sadece eşimden kalan emekli aylığı ile bu evi nasıl çevireceğim derken mecburen iş aramak zorunda kaldım. Bir laboratuvarda iş buldum. Bir ay geçmedi elimdeki zorlanmadan dolayı ameliyat olmak zorunda kaldım, daha elimi tam kullanamazken işe çağırdılar. Borçlar bana bakarken mecburum çalışmaya, bunlar yetmezmiş gibi korona olmamaya çalışıyorum. Şimdi sakat elimle temizlik yapmaya çalışıyorum, bana yardım eden arkadaş da korona olmuş. Tek elle temizlik yapmanın yeni yöntemleri için bana bir fırsat çıktı galiba, ne diyeyim perşembenin gelişi çarşambadan bellidir. Kısaca bu yıl hem fiziksel hem de ruhsal olarak darlandık. 2021’i henüz hayal edemiyorum. Göreceğim neyin var 2021…
Fethiye UÇAK/Esenyalı-İstanbul

‘AYDINLIK YARINLAR İÇİN MÜCADELE ETMEYE DEVAM EDECEĞİZ’

Ben iki çocuk annesi, ev emekçisi bir kadınım. İki ufak çocuğumla bu pandemi şartlarında her şeye rağmen sabırla ve umutla yaşama tutunmaya çalışıyorum. Bizler için çok zor bir yıl oldu 2020. Senenin en başında yakalandık hastalığın getirdiği endişeye. Her şeye zaten zor yetişiyorken bir de bu durum beni ve çocuklarımı ruhsal olarak etkiledi. Hem psikolojik hem maddi olarak çok etkilendik. Aylarca eve kapandık. Çocukları ne bir etkinliğe ne de bir parka götürebildik. Evde çareler bulduk ama yeterli gelmedi. Komşu çocukları ile yan yana gelseler bile endişelendik. Yaz geldi, biraz nefes aldık derken endişe hep bizimle oldu. Yine de sabırla geçirdik günlerimizi.

Okul zamanı kayıt dönemi geldi, 4 buçuk yaşındaki kızımı ana okuluna kaydettirmek istedik. Ama yine kafam karışıktı, göndersem olmuyor evde kalsa olmuyor. “Önceliğimiz sağlık” dedik ve okula göndermedik. “Bu sene için idare ederiz” dedik ancak edemiyoruz. Ev ortamında bu yaşlarda bir çocuk nasıl tutulur? Dışarıda pandemi var, içeride çocuk durmuyor derken geldiğimiz durum şu anda daha da kötü. Pandemi azalmadı daha çok arttı. Kızım soruyor: “Anne bu hastalık nereden çıktı? Ne zaman geçecek?” Bilsem çocuğuma yanıt vereceğim. Kış şartlarının ağırlığı üzerimizde. Yaşamımızı nasıl düzelteceğiz, nasıl atlatacağız bilmiyoruz.

İşin maddi boyutu ise içler acısı. Geçimin iyice zorlaştığı gerçeği gözler önünde. Evim kira olmadığı halde geçinemiyorum. Faturalar çok yüksek geliyor, onlara yetişmeye çalışıyoruz. Bu durumda tek maaş yeterli olmuyor. Benim de çalışmam gerekiyor, ama iki ufak çocuğa kim bakacak nasıl bakacak? Hükümetin ücretsiz kreş adımları yetersiz kaldı. Bu konuda benim gibi mağdur olan birçok kadın var. Bu zorluklarla boğuşmak ruh sağlığı açısından da zorluyor bizi. Bu sene böylesine zorlu geçerken 2021’de bizi neler bekliyor, nasıl bir yıl olacak bilemiyorum. Ama umut ediyorum ki yeni yıl daha güzel olacak. Sağlık konusunda en hassas dönemlerde çocuklarımın geleceklerini düşünüyorum. Eğitimlerini düşünüyorum. Okul süreci için devlet daha etkili ve sağlıklı adımlar atmalı. Yoksa 2021’de aynı koşulları ne biz ne de çocuklarımız kaldırır. Aydınlık yarınlar için mücadele etmeye devam edeceğiz. Umudum bu mücadelenin iyi günleri getirmesidir.

Necla GÖÇER/Esenyalı-İstanbul

Fotoğraf: Ekmek ve Gül