Merhaba, ben uzun zamandır tekstil sektöründe çalışan bir kadın işçiyim. Şu an Akar Tekstil fabrikasında çalışıyorum.
Bu iş kolunun zorlukları ancak çalışanlar tarafından bilinebilir. Hem çok zor şartlar altında çalışıyoruz hem de çocuklarımıza, kendi sosyal hayatımıza yeteri kadar zaman ayıramıyoruz. Bunların karşılığında ise payımıza düşen asgari ücret ya da biraz üstü oluyor. Buna itiraz etmenin bedeli ise ya işten çıkartılmak ya da mobbing.
Çünkü patronlar biliyor ki bu işi yapacak dışarıda milyonlarca işsiz var. Kriz belası ile birlikte işsizlik çığ gibi büyüdü ve büyümeye de devam ediyor. Yine kriz yüzünden her şeye çok yüksek zamlar geldi. Bu krizin daha da devam edeceği, bu açmazlar daha da devam edecek gibi görünüyor.

Biz işçilere, emekçilere, yani alın teriyle geçinen herkese düşen ise bu yıkıma karşı birlik olup mücadele etmek. Görüyoruz ki birtakım tuzu kuru sendikacılar, yüz bin lira maaş alıp bir milyon liralık araca biniyorlar. Doğal olarak da beslendikleri alana hizmet ediyorlar. Ama bütün sendikacıların ve sendikaların aynı olduğu yanılgısına da düşmemeliyiz.

Sendika işçi sınıfının örgütlendiği bir araya geldiği tek birliktir. Önemli olan işyerlerinde kendi aramızda örgütlenip mücadeleci sınıf sendikacılığını hayata geçirmek olmalıdır. Ben bir kadın işçi olarak evde, sokakta, otobüste, işyerinde neler yaşadığımı anlatmaya çalışsam sayfalar dolusu yazarım. Ama şunu özellikle vurgulamak istiyorum; bunu terse çevirmenin tek yolu bir araya gelip kendi sorunlarımıza kendimiz çözüm bulmak.