2015 yılında çocuk işçi sayısı 300 bin iken bu rakam 2016 yılında 1 milyon 170 bine yükselmiş. Bu korkunç tablo 4+4+4 eğitim sisteminin sonuçlarının yansıdığı ilk yıl.

Bugün memleketi Halep’ten çok uzakta olan ve bir çocuk bayramı olduğunu ilk kez duyan Ejder, kardeşlerini okutmak için 23 Nisan’ı atölyede çalışarak geçirecek.

Suriye’den savaş nedeniyle Türkiye’ye gelen, Türkiye’de de türlü ayrımcılığa maruz kalanlardan biri Asel. Kağıtlara yazılan yazıları okuyabilmek için Türkçe okuma-yazma öğreniyor.

Dünya Çocuk Gününde Türkiye tablosu: Urfa’da tarım işçiliğinde çalışan ailenin çocukları olan 15 bine yakın öğrenci, okula 2 ay geç başlayacak.

Babasını çok küçük yaşta kaybeden ve çocuk işçi olarak çalışan Seher görücü usulü ile evlenmek üzere. Daha 25 yaşında Seher. Ve bir seçim yapmaya çalışıyor.

Ülkenin kırsal kesimlerinden gelen kadınlar ve kız çocukları çok uzun saatler boyunca köle gibi çalışıyorlar. Ne iş kanunları ne de toplum onları görmüyordu. Ev işçileri için şimdi bir adım atıldı.

Adana’da 10-13 yaş arası tarım işçisi çocukların düşleri sergiye taşındı.

Savaştan kaçarak ailesiyle birlikte Türkiye’ye gelen ve yaşam mücadelesi veren yüz binlerce Suriyeli çocuktan biri Abdül... 10 yaşındaki Abdül mendil satarak yaşama tutunuyor.

Hasat zamanında 6,5 milyon tarım işçisi yollara düşüyor. Çocuklar da çalışırken ya okulu bırakıyor ya da okumak için çalışmak zorunda kalıyor.

Geçtiğimiz 23 Nisan’da Bodrum’da Başsavcının koltuğuna oturan çocuk ‘Çocuk işçilik son bulsun’ demişti. Çocukların işyerlerinde değil şenliklerde buluştuğu bir dünya diliyoruz biz de.

Çocuk o daha. Çağlayan’da taş dizimi yaptığı atölyede onun kadar uzun saatler çalışmaya büyük bir insanın bile canı dayanmaz.