Ben 12 yaşından beri fabrikada çalışan, işçilik hayatına çocuk yaşta başlamış bir kadınım. Şimdi 43 yaşındayım ve hemen hemen 30 yılı aşkındır çalışıyorum. 30 yılı tamamladım bir şekilde ama gelin görün ki EYT’ye takıldım.

Benim çalıştığım yerde sadece kadınlar çalışıyor. Bazıları mülteci, hiç Türkçe bilmiyorlar. Yıllar önce savaştan kaçıp ülkemize geldiler ama burada da başka bir savaş veriyorlar. Ben de elimden geldiğince onlara işi öğretmeye çalışıyorum ki evlerine ekmek götürebilsinler. Kimisinin çocuğu ülkelerinde okula bile gidememiş savaş yüzünden.
Suriyeli mülteci kadınların yanı sıra bir de Özbek ve Türkmen kadınlar geliyor çalışmaya. Arada sırada sohbet etme şansımız oluyor, merak ediyorum ne yaşıyorlar, nelerle mücadele ediyorlar, buraya neden geldiler... Yaptığım sohbetlerden ortaya çıkan temel şey geçim derdi. Hatta çoğu çocuklarını anne babalarına bırakıp buraya gelmek zorunda kalmış. Hem ailesini, hem çocuklarını, hem de ülkelerini özlüyorlar haliyle.

Göçmen ve mülteci kadınlardan başka gelen bir kesim de var gündelik çalışmaya; genç kadınlar. Daha önce hiçbir işyerinde çalışmamışlar, yanıma iş öğrenmeye geldiklerinde öğreniyorum. Hatta bir tanesi “Abla ben beden eğitimi öğretmeniyim, atamam yapılmıyor ben de gündelik işlerde çalışıyorum” dedi. Ertesi gün de başka bir genç kadın geldi, o da atanamayan edebiyat öğretmeniymiş. İnsan gerçekten eğitimcilerin bu durumunu görmekten utanıyor.