Ekmek ve Gül’ün geçen sayısında asgari ücrete yapılan zam ile ilgili bir yazı okudum. Yazıda zammın yetersizliği vurgulanıyordu. Yapılan zam elbette çok komik bir rakam ama ne kadar zam yapılırsa yapılsın ne yazık ki bu kesin çözüm olamaz.

Ben yıllardır çalışan bir işçiyim. Herkes gibi asgari ücretle çalışıyorum, tabii ki asgari ücret bana yetmiyor. Bütün sendikalar, işçiler asgari ücret yükselsin istiyor. Rahat yaşayabilmek için bu istek doğru ama olmuyor. Mesela işveren asgari ücreti 5 bin lira yapsa tabii ki seviniriz ama bu, sorunu çözmez. Asgari ücret 5 bin lira da olsa yetmez, bu ülkede çözüm asgari ücretin zamlanması değil hayat pahalılığını ortadan kaldırmak ve vergide eşitliği sağlamaktır. Biz her mevsimi yaşayan bir coğrafyaya sahibiz, her türlü üretimi yapabiliriz. Kapatılan fabrikalarımız yeniden açılsın, üretime ağırlık verelim. Sorunu çözmek için ithalat değil ihracat yapmalıyız. Çünkü ülkemizde artık yerli üretim durma noktasına geldi, samanı bile ithal eder hale geldik. Fabrikalarımız kapatıldı, çiftçilerimiz ağır yükler altında ezildikleri için çiftçiliği bıraktı. Kazancımız yok, sürekli dış ülkelere kazandırıyoruz. Peki, bundan bizim kazancımız ne? Kocaman bir hiç. Zamlar karşısında işçiler olarak yetmiyor diyoruz, peki işveren ne diyor? “Ben bu kadar zam yapamam.” Zam yaparsa işçileri işten çıkarmak zorunda olacağını söylüyor işverenler. Peki, çözüm nedir? Ekonomi politikalarımızın tamamen değiştirilmesi, en başta gıda olmak üzere temel ihtiyaçlarımıza yapılan zamların indirilmesi gerekiyor. Kapatılan fabrikalarımız yeniden açılsın, yerli üretim teşvik edilsin, vergi yükleri hafifletilsin, üretici desteklensin. Yoksa asgari ücret 5 bin lira olsa da yetmez.