İstanbul’da yayımlanan The Levant Herald gazetesinin 4 Ocak 1867 tarihli nüshasında şöyle bir haber çıkmıştı: “Geçen salı günü, maliyeden 20-30 parayı geçmeyen alacakları bilinen bir küme kadın, tekrar ücretlerinin ödenmesi isteğinde bulundular. Cevap olarak alışılmış ‘para yok’ sözünü işiten kadınlar gittikçe daha fazla şamata yapmaya başladılar ve ancak dışarıdan müdahale ile sustular. Çıkan kargaşada, kadınlardan birçoğunun itilip kakıldığı söylenmektedir.” Bu kadınların hangi işte çalıştıkları, kaç kişi oldukları ise yazmıyordu.
1872 şubatında İstanbul’da Beyoğlu Telgrafhane işçileri, aynı yıl mart ayında Yarımburgaz-Ömerli demiryolu yapımında çalışan işçiler, nisan ayının ilk haftasında ise İzmit demiryolu yapımında çalışan işçiler greve gitti. 1873 yılı ocak ayında başlayan ve aralıklarla dört yıl süren Kasımpaşa Tersanesi Grevi’ne, işçilerin anaları, eşleri ve kızlarından oluşan eli sopalı “hanum birlikleri” destek verdi. Aynı eş desteği tramvay grevlerinde de görüldü, tramvayların sefere çıkmasını engellemek için tramvaycıların eşleri rayların üzerine yattılar. 22 Ağustos 1876’da Feshane’de çalışan 50 kadar Rum ve Ermeni kadın işçi, Babıali’ye yürüdü, sadrazama bir dilekçe vererek, ödenmeyen ücretlerinin ödenmesini istedi.