Bir sürücü kursunda temizlik görevlisi olarak çalışıyorum. Geçmişte AKP’ye inanan şimdilerde ise hayatın zorluğunu kendi omuzlarında üstlenen ve ayakta duran binlerce kadın işçiden biriyim. 

Dört yıl öncesine kadar çalışmıyordum. Eşimin kaza geçirmesiyle beraber ekonomik krizin de etkisiyle çalışmaya başladım. Haftalık 400 liraya sigortasız çalışıyorum, 2 erkek çocuğum var. Çocuklarımdan biri eve destek amaçlı çalışıyor. O da haftalık 200 lira alıyor, ancak kazandığımız hiçbir şeye yetmiyor.

Ekonomik çıkmazla birlikte pandemi koşullarında okulların açılmaması nedeniyle çocuklar bir yandan online eğitime devam ediyor. Evinde bilgisayar ve interneti olmayan öğrenciler ne yapacak sorusu üzerine Milli Eğitim Müdürlüğüne gittim. O gün yaşadıklarım nasıl bir çıkmasız içinde olduğunu bir kez daha gösterdi. Milli Eğitim Müdürlüğünün kapısından girdim, konuyu anlatarak ikinci kat, üçüncü kat diye diye yönlendirildim. Yetkili birini zor buldum. Yetkili birini bulduktan sonra durumunu anlatıp okuyan iki çocuğum olduğunu ancak evimde bilgisayar ve internetin olmadığını söyledim. Bana alaycı bir tavırla ‘Yapacak bir şey yok, biz bilgisayar vermiyoruz, ki böyle bir şey mümkün değil’ cevabı verdi görüştüğüm kişi. Ben ayağa kalkınca olayın ciddiyetini kendisi de anladı, ayağa kalktı ve bazı okullara EBA destek odaları kurulduğunu belli saat aralığında ders göreceklerini söyledi. Ben, temizlik ve hijyenin nasıl sağlanacağını sordum. ‘Başka çocuklar çıkacak sizin çocuklarınız girecek’ dedi ve yine alaycı bir tavırla güldü. Ben de ‘Demek ki hijyen ortamı sağlanmayacak, o halde okulları açın çocuklar düzgün eğitim alsın’ dedim.”

Ekonomik olarak pandemi sürecini de çok zor geçirdik. Eşim kaymakamlık, belediye gibi kurumlara başvurdu, fakat hiçbir yerden destek alamadık. Kredi çekmek zorunda kaldım, hem evi geçindirmeye hem de kredi borcu ödemeye çalışıyorum. Ekonomik kriz pandemi ile daha da derinleşti. 18 yıldır inandığım AKP’ye artık hiçbir güvenim kalmadı. Krizlere karşı çıkmak ve insanca yaşamak istiyorum artık.