On üç yaşında evlendirilen, on dört yaşında anne olan bir kadın Ayşe. Adana’dan, İstanbul’a gelin olarak geldi. Eşi ile evlilikleri bir süre yolunda gibi gitti ancak kocası bir süre sonra sürekli alkol almaya başladı. Kızları üniversiteyi kazandığı için onunla birlikte Antalya’ya geldiler. Zaten kocasının İstanbul’da devamlı bir işi olmadığı için belki şehir değiştirmek iyi gelir diye düşündü. Fakat, yaşantıları hiç de düşündüğü gibi gitmedi. Kocası daha fazla içti. Ayşe hakaretlere, aşağılamalara, şiddete maruz kaldı. Maddi sıkıntılardan dolayı Ayşe çalışmaya başladı. İşe girdikten sonra kendine daha fazla güvendi. “Bir nebze de olsa nefes aldığımı hissediyorum” dedi. Ayşe, kızının üniversiteyi bitirmesi için yaşadıklarına sabretti. Defalarca karakola gidip şikayetçi olmayı düşündü fakat yapamadı. Kızı aklına geldi, kocasının “İkinizi de öldürürüm” tehditlerini hatırladı. Koruma altında bile kadınların öldürüldüğünü görerek kaygı duydu. Sonra beklediği gün geldi ve kızı mezun oldu. Ayşe, çok sevdiği işi ve çalışma arkadaşlarını bırakmak zorunda kalarak kocasına haber vermeden kızı ile birlikte Antalya’dan göç etti.

Evet, Ayşe ile birlikte iş arkadaşlığı yaptık. Fakat, onun sorununa burada bir çözüm bulamadık. Keşke onun için burada bir şeyler yapabilsek ve yine beraber olabilseydik. Gittikten bir süre sonra beni aradı Ayşe, kızı henüz iş bulamamıştı. Resmi bir kuruma ya da sigortalı işe de girmek istemiyorlardı. Bir kayıtları olsun istemediklerini, kendisi ev işlerine giderek yaşamlarını sürdürmeyi devam ettirdiklerini anlatıyordu. Ayşe, bir kaçak gibi yaşamak zorunda ve her gün öldürülme korkusu ile evden çıkarak gidiyor işe. Hiç de istemediği halde kalkanı olsun diye tesettür kıyafet giyiyor. Ayşe’nin sesini duymak beni çok rahatlatmıştı. Ama hep yüreğim ağzımda, bir gün gazetelerin üçüncü sayfasında Ayşe’nin öldürüldüğü haberini okumak beni korkutuyor. Ancak şimdi yapacaklarımız için geç sayılmaz. Ona tekrar ulaşma şansını bulursam, yalnız olmadığını ve elimizden ne geliyorsa yapmak istediğimizi söylemek ve bu konuda onu ikna etmek istiyorum.
Ayşe’ciğim, sesimiz sana ulaşsın. Senin için çok endişeliyim. Yan yana duran biz kadınlar, yalnız değiliz! Biliyorum, birçoğumuzun hemen yanı başında Ayşe’ler var, onları yalnız bırakmayalım. Sorunlarını yanı başımızdayken çözmeye çalışalım.