Malatya’da bir kayısı fabrikasının soft bölümünde kuru meyve paketliyoruz. Yaşlarımız 16-20 arasında, beş kişiyiz. Makinenin yüksek gürültüsüne rağmen sesimizi birbirimize duyurabiliyoruz, hararetle gündemde olan çocuk istismarını tartışıyoruz. 16 yaşındaki Ece, Leyla ve Eylül’le ilgili haberi gördüğünde ağladığını söylüyor. “Hangi vicdan elverir buna. Din, iman, Allah korkusu yok bunlarda.” diyor. Aynı yaştaki Sibel; “İdam getirmiyorlar bari vatandaşın eline versinler bu pislikleri, onlar verirler hak ettikleri cezayı.” diyor öfkeyle. 20 yaşındaki Yonca; “İdamı getireceklermiş, assınlar hepsini” diyor ve oldukça yaratıcı bir küfür savuruyor havaya. 19 yaşındaki Gülbahar, “Geçen hafta da Malatya’da dört yaşında bir erkek çocuğuna tecavüz etmişler” diyor ve anlatıyor devamını. Çocuğun hastaneye kaldırıldığını, iyi durumda olduğunu, tecavüzcünün tutuklandığını konuşuyoruz; ne acı ki, çocuğun hayatta olmasını sevindirici bir haber olarak nitelendiriyoruz.

Ustabaşının; “Çeneniz değil eliniz çalışsın!” demesi üzerine susuyoruz.

Öğle molasında yemekhanede aynı konuyu masaya yatırıyor ve idamın çözüm olup olmadığını tartışıyoruz. Yonca, koyu idam taraftarı. Kendisinin de üç yaşında bir kızı var, onu örnek veriyor, “Ona dokunanı yaşatmam” diyor; “Hiçbir çocuğa bu yapılmasın, assınlar bu şerefsizleri!”. Ece atılıyor; “Ama sen birini asacaksın on tanesi sokakta gezecek, hem o çocuğu o psikolojiye soktuktan sonra, öldürsen ne, öldürmesen ne?”

Ece’yle aynı fikirdeyim ben de. Çocuk yaşlardan itibaren maruz kaldığımız yoğun bir cinsiyetçilikle yetişiyoruz. Yetmezmiş gibi bir cinsellik eğitimi yok, aksine bir cinsel bastırılmışlık almış başını gidiyor. Evde, okulda, sokakta kimse bu sorunu dillendirmiyor. Son yıllarda hızla artan taciz, tecavüz olaylarında mağdurun, “O saatte orada ne işi varmış”, “O eteği giymeseymiş”, “Kesin cilve yapmıştır” diyerek suçlandığına defalarca şahit olduk. Bu söylemler mahkemelerde ceza indirimlerine sebep oldu. Böylesi bir soruna çözüm bulmak yerine kadınları pembe otobüslere bindirmeye, eve giriş çıkış saatlerini sanki tacize uğramanın saati varmış gibi ona göre ayarlamaya; kısaca kendilerini toplumdan soyutlamaya yönlendirdiler. Bu güya çözüm önerileri bir işe yaramadı haliyle, çocuk istismarı, hayvanlara yönelik tecavüzler haber bültenlerinde daha çok yer etmeye başladı. Nasibini almayan kalmadı bu tecavüz dalgasından. Kadınlar, çocuklar, hayvanlar, damacanalar…

Televizyonlarda din adamı sıfatlı insanlar, 6 yaşında çocuğa nikâh düşebileceğini söylerken; diyanet 9 yaşında kız çocuğunun evlenebileceğine dair fetvalar yayımladı. Mecliste 14 yaşındaki çocuğun tecavüzcüsüyle evlenebileceğine dair yasa çıkartılmaya çalışıldı. Son günlerde çocuk istismarına karşı çıkarılacağı söylenen yasanın cezayı sadece 12 yaş altı için ağırlaştırdığını görüyoruz.

Çözüm idamdan çok daha önce suçun işlenmesini önlemek olmalıdır. Ailede ve okulda başlayacak olan bir cinsellik eğitiminin verilmesi, cinsiyet eşitliğini sağlayacak önlemlerin alınmasıdır. 12 yaş altını çocuk sayıp üstünü rıza gösterebilecek bir yaş saymak çocuk istismarının önünü açmaktan başka bir şey değildir. “İdam isteriz” sloganlarıyla çocuklar korunmaz, iyi bir eğitimle, onların haklarını savunan bir hukuk sistemiyle korunur. Onlara zarar verenleri yok ederek değil, onlara zarar verilmesi engellenerek korunur çocuklar.