Uzun yıllardır eşinden şiddet gören D.K. ile maalesef yaşadığı son şiddet olayı sonrasında tanıştık. Onu bulduğumuzda hastanedeydi. Çok korkmuştu. Kocası tarafından yine şiddete uğramış, bıçakla tehdit edilmişti. Mahalle sakinlerinin de yardımıyla kurtulmuştu, yaralıydı. Yıllarca kocasının düzeleceğini ummuştu ama artık bu şiddetle mücadele etmesi gerektiğinin farkındaydı. Biz kadınlar da bundan sonra onun yanındayız. 

D.K. 30 yaşında bir kadın. 7 yıllık evli ve 5 yaşında bir kızı var. Evliliğinin daha ilk yıllarında hamileyken ilk fiziksel şiddeti yaşamış. Bir defasında sokakta bir kadını eşi döverken gördüğünde alıp eve götürdüğünü anlatıyor: “Kendimin bu hale düşeceğini düşünmezdim. Her kadının başına gelebilir. Benim başıma gelmez demeyin”. D.K. evliliği boyunca yaşadığı şiddeti kocasının sorunlarına, alkole yormuş, kocasının düzeleceğinin umudunu taşımış birçok kadının yaşadığı gibi. Aslında ne zaman bir kadına yönelik şiddet olayıyla karşılaşsak kadınların bu şiddet sarmalından nasıl kurtulamadığını, bu şiddetle başa çıkmada nasıl yalnız kaldığını görüyoruz. Yalnız kaldıkça da şiddet devam ediyor.

İLK ŞİDDETİ HAMİLEYKEN GÖRDÜM

Bizimle şöyle paylaşıyor yaşadıklarını: “Eşimin evlenmeden önce askerde aldığı cezalar varmış, biz evlendikten sonra bu cezalar ortaya çıktı. Kızım doğunca bu cezalar nedeniyle içeri girdi. Ben de kayınbabamlarda kaldım. Bu sürede kayınbabamdan şiddet gördüm, sığınmaevine gittim”. Eşinin hapisten çıkmasının ardından işsiz kalması nedeniyle bu seferde görümcesinde kalmaya başlamışlar. İş bulduktan sonra evi ayırsalar da sorunlar bitmemiş. Anlatmaya şöyle devam ediyor: “Hakaret, şiddet, küfür bitmedi. İlk şiddeti hamilelik döneminde gördüm. Beni dışarı attı. Gidecek yerim olmadığı için tekrar ona döndüm. Şikayetçi olmadım. Stresli diye düşündüm. Annesi, hasta, arkasında kimse yok, parası yok dedim. Bir süre sonra tekrar şiddet uyguladı. Polisi kendisi aradı, ‘Gelin yoksa bu kadını öldüreceğim’ dedi. Polis gelene kadar kendimi ve çocuğumu odaya kilitledim. Şikayetçi oldum. Mahkemede sürekli pişman olduğunu, bir daha yapmayacağını söyledi. ‘Yuvamız yıkılmasın’ dedi, ben yine düzeleceğini, değişeceğini düşündüm. Ne de olsa çocuğumun babasıydı. Ben babasız büyüdüm, çocuğum babasız büyümesin diyerek affettim”.

DERNEKTEN KADINLAR GELİNCE GÜÇLÜ HİSSETTİM

Son olarak 8 Temmuz akşamı yaşadığı şiddet olayı ise D.K.’ye artık bu şiddetle mücadele etmesi gerektiğini göstermiş. Biz de yaşadığı bu son şiddet olayı sonrası tanıştık onunla. Mahalledeki kadınlar bir akşam çaldı kapımızı, D.K.’nin yaşadığı şiddet olayını haber verdiler bize. Son yaşanan olayı şöyle anlatıyor: “Ben hastaydım. Annem hem bana hem çocuğuma bakıyordu. Beni almaya geldi. Alkol alıp gelmiş, evde içti. Bana sitem etti. Sonra da ‘Sen ne çok hasta oluyorsun yoksa birinin ahını mı aldın’ diyerek bütün evi kırdı, döktü. Ben yatışsın diye sesimi çıkarmadım. Alt komşu geldi, ama zarar görmelerini istemediğimden gönderdim. Her tarafa saldırıyordu. Engel olmaya çalıştım. Benim kafama yumruk attı. Eline bıçak alınca zarar verecek diye çok korktum. Gözü dönmüştü. Sonra aşağıya indi. Yolda çevredekilere küfürler, bağırmalar ve çağırmalar... Mahalle bakkalımız elinden bıçağı alarak polise teslim etti de kurtuldum. Annemle hastaneye gittim. Ama yanıma dernekten kadınlar gelince kendimi daha güçlü hissettim. Artık boşanmak istiyorum. Ben de kendimi iyi hissettiğimde kadınlar ile dayanışacağım”.

“Kadın kadının yurdudur” diye boşuna demiyoruz. Biz kadınlar yan yana isek her şeyin üstesinden gelebiliriz. Yeter ki daha fazla eksilmeyelim. Biz kadınlar bundan sonra da D.K. ile yan yana olmaya devam edeceğiz.