“Okullarda bir öğün ücretsiz yemek!” kampanyası tüm ülkede ses bulmaya devam ediyor. Dünyada kimi ülkelerde 130 yılı aşkındır devam eden bu uygulama neden Türkiye’de de uygulanmasın dedik ve Tuzluçayır Kadınları Dayanışma Derneği olarak imza kampanyası başlattık, halkın sesine kulak verdik. Tuzluçayır’da bulunan ilkokulları ve ortaokulları dolaştık, velilerle, öğrencilerle, bazen de öğretmenlerle sohbet ettik, dertlerini dinledik…

EN BÜYÜK DESTEK ÇOCUKLARDAN

Sahada gördüğümüz, kampanyanın velilerde, özellikle çocuklarda karşılık bulması. Yemek verilme ihtimali dahi, çocukların gözlerinin ışıldamasına, büyük bir sevince yol açıyor. Etrafımızda toplanıyorlar, sanki yemeği bizler temin edecekmişiz gibi minnet dolu gözlerle bakıyorlar… “Abla, sahiden yemek mi verecekler… Hem de her gün öyle mi? Bir kez de değil! Muz da verirler mi?” İlkokula giden başka bir çocuk yanımıza yaklaşıp, “Abla ben imza atsam olmaz mı? Bir an önce imzalar çoğalsın, karnımız doysun. Annem akşamdan kalan makarna, bayat ekmek koyuyor beslenmeme. Utanıyorum açıp yemeye. Aç gidiyorum eve…”

BURUN KIVIRAN OLSA DA UMUDU BÜYÜTENLER ÇOKTU

Burun kıvıran, küçümseyen, bir imzadan ne çıkacak diyenler de yok değil! “Bir imzayla çok şey değişir!” deyip imza atanlar da vardı. Emeğimize teşekkürlerini sunanlar da… “Yemek yetmez, kırtasiye malzemesi de verilsin, okul forması da aidat da almasınlar bizlerden…” diyenler de. “Bir okul forması 1000 liradan başlıyor. Kırtasiye malzemesi 3 bin lirayı buluyor. Okul ihtiyaçları için krediye başvuruyor, borç bulmaya çalışıyoruz. Bir yerden kısıp bir yere vermekten yama tutmaz oldu artık…” diye veryansın edenler! “Benim çocuğum yok ister verilsin yemek ister verilmesin!” diyen, yalnız kendi sesini duyanlar da vardı. “İmza kolay da başımıza bir iş gelmesin, bu saatten sonra içeri girmeyelim!” diyenine, “Çocukların karnı doyacaksa, çorbada bizim de tuzumuz bulunsun, bir imza bir imzadır…” diyen eklendi.

‘EVDE BEBEK VAR, ÇOCUKLAR OKULDA AÇ’

 Bir velinin kampanyaya destek verirken bizle paylaştıkları şöyleydi: “Çocuklar 9’da giriyor, 14.30’da okuldan çıkıyor. Haliyle öğlen yemeği için veliler okula geliyor. Ben gelemiyorum, evde bir bebeğim var. Bırakacak kimsem yok. Soğuklarda hiç çıkartamam. Okula gitmesem çocuk aç kalıyor okulda, yemek bekliyor. Evde de doğru dürüst yemek bulamıyorum okula götürmeye. İki çocuğum var, ikiye bölünemiyorum. Lütfen öğlen yemeği verilsin çocuklarımıza…”

BİR EMEKLİ MAAŞIYLA EVE SÜT DE ET DE GİRMİYOR

Torunlarına bakan bir büyükanne de katıldı kampanyamıza: “Bir emekli maaşı, eve ne süt giriyor ne de et! Torunlarıma beslenme koyamıyorum. İyi beslenemedikleri için boyları uzamıyor, bodur kaldılar. Yeni nesil uzamıyor, aksine gitgide kısalıyor gıdasızlıktan. Bari okullarda bir öğünlerini sağlıklı beslensinler. Benim de nine olarak gönlüm doysun…”

İmza standı sohbetlerimizde “Kim verir ki çocuklara yemek! Hele imzayla, veren zaten verir, imzaya ne gerek var? Keşke verseler, inanmam, hiç umudum yok!” diyenine “Ya verirlerse, biz uğraşalım, elimizden gelen bir imzaysa verelim de bakalım ne olacak?” diyeni eklendi.

YOKSULUN AKLINDA UMUT

Çok sesli bir imza kampanyasını tamamlamış bulunduk. Ardından bir ilkokul önünde basın açıklaması yapıldı. İmzaların sırasıyla, MEB’e, belediyelere, kaymakamlığa verileceği duyuruldu. Yoksulun gözünde, aklında umut, beklemeye durdu… Kulakları gelecek güzel haberde. “Verecekler mi çocuklara yemek? Ya verirlerse!” “Bugün de beslenmeye ne koyacağım!” derdine düşmeden, çocuklarının eğitimini düşündükleri, derslerine kafa yordukları ebeveynli günlere kavuşmak dileğiyle! “Anne biliyor musun, bugün okulda hangi güzel yemeği yedim?” diye çocukların eve mutlu döndükleri, okula heyecanla, daha bir hevesle gittikleri bir eğitim sistemi neden mümkün olmasın?

Fotoğraf: Ekmek ve Gül