8. sınıftaydım 13-14 yaşlarında. Sosyal medyada biriyle tanışmıştım 19-20 yaşındaydı yanlış hatırlamıyorsam. Yani ben çocuktum o değildi işte. Bir gün buluşmak istedi, ben de “Tamam” dedim. Okula gitmedim, ilk dersi ektim görüşmek için. Bir parka gittik. Sohbet ediyorduk. Sonra yakınlaşmak, öpmek istedi. Ben izin vermedim kendine çekti bu sefer. Parkta sabah saatinde kimse yoktu. Ben “Bırak!” diye sesimi yükselttikçe daha fazla kendine çekiyordu, zorluyordu. Ayağa kalkmaya çalışmıştım, gidecektim. “Ne oldu, hoşuna mı gitti?” diye sordu. Korkuyordum o sırada sadece. Gitmek istiyordum. Tokat falan atmaya çalıştım. “Bırak!” diye tekrarladım birkaç kez daha. En son kalkmaya çalışırken yere düştüm, üstüm başım çamur oldu. Bıraktı. Arkama bakmadan koşarak okula gittim. Ağladım bütün gün. Daha sonra tekrar yazdı sosyal medyadan, evine çağırdı. Onu korkutmak için “Senden ağabeylerime bahsettim, seni görmek istiyorlar” dedim. O dakika engelledi beni. Kimseye de söylememiştim. Sonra bir daha da ne yazdı ne de gördüm.  

Bazen hâlâ kendimi suçluyorum, bir yandan da çocuktum saftım diyorum. O günden sonra tuhaf bir bakış açısı oluştu bende. Sanki herkes o amaçla yaklaşıyor, konuşuyor gibi hissetmeye başladım. Birkaç kişiyle de bu nedenden ötürü sorunlar yaşadım üstelik. Bir zorlama vs. olmadığı halde... Fakat kendimi yetersiz, eksik hissettim. Ama sorun bende değil, artık farkındayım. Ben utanılacak bir şey yapmadım. Ben bunların yaşanmasını istemedim.

Şimdi bir müddettir başlayan “MeToo” eylemleri yıllardır kimseyle konuşmadıklarımı konuşmama neden oldu. Aslında tek başıma yaşadıklarımın yükünü, kadınların bu ülkede yaşadıklarını, değiştirmek için mücadele etmeyi bir süredir Avcılar Ekmek ve Gül grubuyla paylaşıyorum. Yan yanayken aştıklarımız beni örgütlü mücadelenin önemiyle tanıştırdı. Ben de birçoğunuz gibi yaşadığım tacizin etkisini taşıyorum üzerimde, ancak eskisine göre daha güçlüyüm çünkü yanımdaki kadınlardan güç alıyorum.

Fotoğraf: Ekmek ve Gül