Yaşamak ve ayakta kalabilmek için altmışlı yaşıma rağmen yaşlı bir erkeğin bakım işine başlamak zorunda kaldım. Kızımla beraber kendi yağımızda kavrulup giderken, zaten zor olan hayatımıza bir de virüs eklendi. Kızım bir alışveriş merkezinde satış departmanında çalışıyordu. Birçok insan gibi onun da ücretsiz izne çıkarılacağını duyunca korona olacağım korkusu içinde, sağlık problemlerime ve otobüsle gidip gelmeme karşın işime devam ediyorum. Ayakta kalabilmek için çalışıyorum. Kızımla yaşantımız hep stres içinde geçti. Ülkede güllük gülistanlık bir durum yok ki hep gülüp geçeyim. Bazen diyorum yaşamın dili olsa da anlatsa kızımla yaşadıklarımızı. Birçok yardım kuruluşuna yardım için müracaat ettim, fakat onay vermediler. Sanırsam oturduğum ev kendi evim olduğu için vermediler. Oysa babadan kalma bir ev... 

Ağlanacak halimize gülüyorum, 80 yaşında bir yaşlıya bin 500 liraya bakıyorum, yol parası istedim, “Yarısı senden yarısı benden” dedi. Yıllarca evde çalıştım, ayrıca ev temizliklerine gittim ama hiç sosyal güvencem olmadı, olsaydı şimdiye emekli olmuştum. Derdim kimseye muhtaç olmamak; evde reçel, tarhana yapıyorum, az da olsa onları satıyorum. Zor olan hayatlarımız bu karantina günlerinde daha da zorlaştı. Çalışmam riskli olsa da çalışmaya mecburum, kızın işyeri ne zaman açılır belli değil. Faturalar, ödemeler hepsi bize bakıyor...

Uzun zaman önce boşanmama rağmen hâlâ çilemiz bitmiş değil, ayrıldığım kişi kızımla önceki oturduğumuz evden ayrıldıktan sonra bize kira davası açtı ve kazandı. Dünyaya sürünmek için mi gelmişim diye düşünürüm zaman zaman. Yazacak o kadar çok şey var ki, sayfalar dolmaz. Anlattıkça, konuştukça eski zor günlerim geliyor aklıma. Biz emeğiyle geçinenleriz, gözü gönlü tok insanlarız. Zenginlerin gözü parayı hâlâ daha çok para yapmada.

Mecburuz çalışmaya, paran olsa evde de hayat olur. Ne pişireceğiz derdin olmaz. Ama bugünler de geçecek diyerek umudumu yitirmemeye çalışıyorum. Her karanlığın bir aydınlığı vardır. Elbet bitecek bu karanlık, bu zor günler. Dayanışmayla kalın...