İşçi bir ailede büyüdüm. Babam demir çelik fabrikasında uzun süre çalıştı ve burada sendika temsilciliği yaptı. Ben de çocuk yaşta fabrikalarda çalışmaya başladım, sonra büyük metal fabrikalarına ‘fason iş’ dediğimiz, arabaların cıvata gibi küçük ek parçalarını zımparalama işi yapan atölyede çalışmaya başladım. Zımpara dedimse öyle sadece kâğıt zımpara değil, büyük matkaplarla çapak temizleme de yapıyoruz. Çok gürültülü bir ortam ve 10 erkeğin arasında tek kadın çalışanım. İş yerinde o kadar sert bir duruşum var ki kimse bana bir laf edemiyor. İşverenlerim işimi disiplinli ve temiz yaptığım için her zaman takdir ederler ama gel gör ki ne maaş yaptığımız işin hakkı, ne de çalışma ortamı. Burada çalışarak emekli oldum fakat geçim sıkıntısı nedeniyle aynı işime devam ediyorum. Fakat eskisi gibi gücümde yok, bel fıtığı nedeniyle ameliyat oldum, kulağımda duyma bozukluğu oluştu, sağ kulağım duymuyormuş meğer hastanede test ettiklerinde söylediler, kolum sürekli matkap tutmaktan kasılıyor bütün parmaklarım yamulmuş ne diyeyim? Tüm bunlara rağmen hala çalışmak zorundayım. Ülkede hiçbir şey düzelmiyor. Tam “baharı göreceğiz” diyoruz bir bakıyoruz hep kış... Artık o kadar yorulmuşum ki evde olduğumda hep yatasım var, evde televizyonu açmak, haberlere bakmak istemiyorum, çünkü hep bir olay. Gencecik insanlar yokluktan geçinemediği için intihar ediyor. Çok üzülüyorum, sadece bu nedenle de olsa “böyle gitmez” demek için 8 Mart’a gelmek istiyorum. Bu sene 8 Mart’ın Pazar gününe gelmesi de biz çalışan kadınlar açısından iyi oldu hafta içi olduğunda katılmamız zor oluyor. 1 Mayıs gibi 8 Mart’ta resmi tatil olsun en azından kadınlar için bir günümüzü hak görsünler.