10 Ekim 2015. Saat 10.04. Hayatımız boyunca asla aklımızdan çıkmayacak bir günün, izi hiç silinmeyecek dakikaları… 

KESK, DİSK, TMMOB ve TTB’nin çağrısıyla 9 Ekim’in gecesinde barış talebimizle güle oynaya yola çıktığımız illerimize geri döndüğümüzde ardımızda yoldaşlarımızı ve kana bulanmış barış pankartlarımızı bırakmıştık.

Hepimiz heyecanlıydık, umut doluyduk. Daha birkaç ay önce Sur’da patlayan bombayı unutmamıştık. O bombanın bir benzeri bizim aramızda, canımızda, yanımızda patlamıştı. Bu kanlı IŞİD saldırısında 103 canımızı kaybettik. Yüzlerce yaralı ve binlerce o anı unutamayacak insan kaldı geride.

18’li yaşlarımda devlet eliyle yapılan bir katliama bu kadar yakından tanık olacağımı bilemezdim. Ülkenin bir yerinden kalbine doğru yol boyunca hiçbir kontrole tabii tutulmadan, hatta yol verilerek getirilen bombalar bizden çok şey çaldı… Ali Deniz’in yumruğunu, Şebnem’in gülüşünü, Elif’in mücadelesini... Küçük Veysel’in munis gülüşünü…

Eksildik… Öfkemiz ve hıncımız büyüdü. Mücadele azmimiz bilendi. Çünkü kaybettiklerimiz, en mücadelecilerimizdi. Onlardan geriye kalan mücadele sorumluluğuyla yerden kaldırdık kana bulanan bayraklarımızı, sırtlandık onların sözünü, sesini. Bu katliam bizden canlarımızı aldı, ama öfkemiz ve mücadele azmimiz aramıza birçok yeni insan da kattı.

Dava sürecini takiben kurulan On Ekim Dayanışma Derneği de Ankara 7. Asliye Hukuk Mahkemesi tarafından kapatıldı. Tren Garı önünde kurulan Barış Anıtı’na saldırdılar. Yargılanan sanıklar hak ettiği cezayı almadı. Ki suçlular yargılanan sanıklardan ibaret değildi yalnızca. Yargılanmayan onlarca suçlu vardı, göz yuman devlet görevlileri vardı, bu katliama yol verenler vardı... Aslında her şey ortadaydı. Ama bilmedikleri bir şey vardı. Anmalarımıza yapılan saldırılara, kapatılan derneğe, saldırılan barış anıtımıza rağmen biz yılmadık. Gerçek suçlular yargılanana, adalet yerini bulana, mücadelemiz barış dolu bir ülke yaratana kadar yılmayacağız.

Unutmadık, unutmayacağız!