Ben geçen sene ailemden maddi destek alamadım, sadece öğrenim kredisiyle geçinmeye çalıştım. Benim için çok zor bir yıl oldu, bu sene de aynı sıkıntıyı çekmemek için yaz tatilini çalışarak geçirmeyi tercih ettim. Annemin çalıştığı fabrikada işe başladım.
Gıda sektörü olmasına rağmen çalışma şartları hiç sağlıklı değil. İş güvenliği oldukça az ve işçilerin çoğu devletin verdiği çocuk parasını dahi iş yerinden alamıyor. Mesai ücretleri ödenmiyor. Buna rağmen işçiler mesaiye kalmaya zorlanıyor. En ağır işleri yapan kişiler en az ücreti alıyor. Ben de asgari ücret alıyorum. Günlük ücret alan işçiler de çalıştırılıyor ve çoğu 15-16 yaşlarında kız çocukları.
İşe servisle gidiyorum, o konudaki tek sıkıntı yolun 2 saat sürmesi. İş koşullarının böyle olması zaten yeterince zorken yolun da uzun olması yorucu oluyor. Sabah 6’da çalışmaya başlıyoruz, akşam 6’da çıkmamız gerekirken 7’den sonra çıkabiliyoruz. Çoğu işçi işten çıkarılma korkusuyla bu tür zorlamalara boyun eğiyor ve bu yüzden işçiler arasında da birlik yok maalesef. Ama bu birlik sağlanırsa bu sorunların aşılacağına inanıyorum. Çünkü işçiler işverenden korktukça daha fazla eziliyor.
Mezun olduktan sonra okuduğum bölümle ilgili bir işte çalışıp çalışmayacağımdan bile emin olamıyorum. Çünkü ülkemizde maalesef ki üniversite mezunu olup kendi mesleğini yapamayan çok sayıda insan mevcut ve gelecekte benim de mezun olduktan sonra bu durumda olmayacağımı kimse garanti edemez.Ülkedeki gidişat gösteriyor ki OHAL bahane edilerek grevler yasaklanıyor, patronlar daha çok destekleniyor, kıdem tazminatı fona devredilmeye çalışılıyor. Kimse işçilere, gençlere bir şey sormadı. Faturanın en ağırını bize ödetiyor. Gençlerin geleceği için kendileri için işçiler birleşmeli. Hepimiz potansiyel işsiz olarak ya işçi olacağız ya ağır şartlarda çalışacağız, bir dur deme zamanı geldi.

Kaynak: Genç Hayat