Merhaba Ekmek ve Gül okurları,

Biz Ankara’da bir kurs merkezinde çalışan iki öğretmeniz. Saat ücretiyle ortaokul ve lise öğrencilerine eğitim veriyoruz. Biliyorsunuz özel eğitim kurumlarında ders zili, devlet okullarından çok daha önce çaldı. Biz de o günden bu yana yoğun bir tempoyla derslere giriyoruz. Ancak emeğimizin karşılığını alabildiğimizi söylememiz güç. Derslerin başladığı eylül ayının ilk günlerinden bu yana tam bir maaş yüzü görebilmiş değiliz! Aylık bazen 500, bazen 700 lira alabiliyoruz. Bazense iki ay süre maaş alamadığımız oluyor. İkimizin de şu an geçen aydan yaklaşık bin lira alacağı var.
Biz yalnız yaşayan iki kadın olduğumuz için çoğunlukla “Nasıl olsa eşi, çocuğu yok, kendini idare eder” gözüyle bakılıyor. Hatta bu bazen yüzümüze “kibarca!” ifade ediliyor. Ancak evin geciken kirası için arayan ev sahibi, ödenmeyen faturalar, internetin borcundan dolayı kapanma noktasına gelmesi gündem olmuyor!

20 yaş altının sokağa çıkma yasağıyla bütün derslerimiz uzaktan yapılmaya başlandı. Doğal gazı açamadığımız, elektriğin ve internetin borçtan kapanma noktasına geldiği evlerimizde öğrencilere “yüz yüze eğitimi aratmayacak” bir eğitim vermemiz bekleniyor. Velilerin hatırı sayılır bir kısmı “Nasıl olsa para veriyoruz, ilgilenmek zorundalar” diyerek çocukların okul ödevlerini bile bizlere kontrol ettirmeye çalışırken derse girecek motivasyonu bulmakta çok güçlük çekiyoruz.

Eğitimin özelleşmesinin ve genç işsizliğinin geldiği noktanın özeti olarak bunları yazıyoruz. Saat ücretiyle, güvencesiz ve ağır koşullarda çalıştırılan; sırtından her bir aile başına on binlerce lira kazanılan ama yine de üç kuruş maaşı verilmeyen öğretmenler olarak buna bir “dur” dememiz gerektiği kesin. Bunun yalnızca bizim sorunumuz değil, ülkede çalışan binlerce kurs ve etüt öğretmeninin sorunu olduğunu biliyoruz...