Kadınlar, ne güzel bir kelime değil mi? Kadınlarımız, çocuk, çocuklarımız. Bunların masumlukları. Peki bunları kötüleştiren kim? Dünya mı? İnsanlar mı? Yaşadığımız hayatlar mı? Aklımızda olan soru işaretlerini buraya da yansıtalım. Herkes öldürülen iki genç kadını, "Şöyle mi öldürdü, böyle miydi" diye tartışıyor. Ama ben dün gibi hatırlıyorum. Öldürülen çocukların, gençlerin annelerinin çığlıklarını... Ve ben daha 13 yaşındayım. 

Herkes göründüğü gibi değildir. Eğer her şey göründüğü gibi olsaydı; avucumuza aldığımız su mavi olurdu.

Kısacası özgür olmak istiyoruz. Rahatça sokağa çıkıp gezmek, rahatça giyinmek istiyoruz. Ben 13 yaşında, yanımda biber gazı taşımak istemiyorum. Ben 13 yaşında bir kız çocuğu olmak; sokakta, otobüste kaygısızca evime gitmek istiyorum. Daha düne kadar otobüste arkadaşlarımı ve beni rahatsız eden bir sapık gördüm. Ama aileme söyleyemedim. Neden mi? Nedeni yok.

Her kadın nedensiz öldürüldü, ben de nedensiz katledilmek istemiyorum. Ben özgürce kahkaha atmak istiyorum. Ben yaşamak istiyorum. Ben çocuk kalmak istiyorum. Ama maalesef bu gördüklerim, yaşadıklarımız benim çocuk olarak yaşamama izin vermiyor. Yetişkin olmaya zorluyor. 

"Susma, sustukça sıra sana gelecek." 

Susmak istemiyorum, susmayacağım da!