Merhabalar. Ben üç çocuk annesi Özlem Güzelgün, 32 yaşındayım. 11 senedir evliyim, belli bir zamana kadar evliliğim iyi gidiyordu. Ancak pandemide eşim işini kaybettikten sonra madde bağımlısı oldu. Onun düzelmesi için her yere başvurdum, fakat çözüm olmadı. Neler neler yaptım düzelmesi için ama inanın olmadı. Sanki her şey tepetaklak olmuştu. Çok direttikten sonra baktım olmuyor ben de bıraktım artık kendi haline. Şu an 3 ay oldu eve gelmiyor. Başımın çaresine bakmaya çalışıyorum. Çünkü 3 tane dünyalar güzeli evladım var. Zaman zaman merdiven sildim, ev temizliğine gittim öyle çocuklarıma baktım.

Devlete başvurdum, 854 lira maaş bağlandı ama yetmiyor, çünkü hayat çok pahalı. Kirada oturuyorum bir bodrum katında. Gelen paranın 750 lirasını kiraya veriyorum. Geriye kalıyor 104 lira. Bununla çocuğuma bez mi alayım, mama mı alayım? Niye mama veriyorsun diyenler olacaktır. Söyleyeyim; üzüntüden, stresten süt mü kalır bir annenin göğsünde? Kış geldi odunum yok yakmaya. Akşamları buzhane, çocuklarım hastalanacak diye çok korkuyorum. Zaten evin her tarafı rutubet, pis böceklerle dolu. Örneğin hamam böceği, kertenkele ve sümüklü böcek… Bıktım artık nereden ne çıkacak diye bakıyorum. Elektrik kaçağı var evde. Geçen süpürge yaparken priz patladı, o da bozuldu. Evimin kirasını ödeyemiyorum, faturaları ödeyemiyorum, suyu, elektriği kesecekler diye ödüm kopuyor. Yine ben kendimi geçerim ama çocuklarımın üzülmesini, korkmasını istemem. Bu arada ev sahibim eşimin amcası 3 aylık kiramı veremedim diye her gün kapıma geliyor. “Evden çık veremiyorsan” diyor, bu kadar acımasızlar işte. Bakkal da artık veresiye vermiyor.

Sesime ses olun diye yazıyorum. Son çarem yazmak. Emin olun ki çocuklarım büyük olsaydı çalışır kendi çocuklarıma ben kendim bakardım, ama işte ne bakan var ne de bırakabileceğim bir yer…

Fotoğraflar: Ekmek ve Gül