Bir tarafta Mardin'de öz yeğenine istismarda bulunan, DNA örnekleriyle suçu ispat edilmiş Osman Çur, davullu zurnalı tahliye ediliyor, Diğer tarafta bir anne regl döngüsünü sosyal medya hesabından kutlayıp paylaştığı için neredeyse linç ediliyor.

Kirlenmişliğin davullarla aklanışı ve "Gün senin günün, gözümde mutluluk gözyaşları, bal köpüğüm genç kız oldu" diyerek farkındalık yaratmaya çalışan bir anneyi karalama!

Kız çocuğunun regl halini ‘kirlenmek’ olarak gören, erkek evladının sünnetini ‘zafer’ olarak kutlayanlar bir algı hakim memlekette ve dünyada. Regl biyolojik bir geçiş dönemi, bu 'kirlenmek' ya da 'utanılması gerekilen' olarak anlamlandırılmamalı. Özel değil hepimizin yaşadığı bir gerçeklik. Biyolojik dönüşümün başladığı dönemlerde, aileler istedikleri gibi kutlayabilmeli bu döneme. Bu çocuğu da psikolojik olarak rahatlatacak bir şey, hem de hayat boyu...

Yüzyıllardır “ayıptır, günahtır” deyip bizi susturanlar, sınırları aştığımızı, reklam yaptığımızı söyleyenler işte buradayız ve çoğala çoğala geliyoruz tabuları yıkarak.

Toplumun konuşmayı bile yasakladığı adet döngüsü için gözyaşı döken, tokatlanan, kirlenmiş gözüyle bakılan, sofradan kaldırılan, aşağılanan kadınların çilesi yetmedi mi? Okul tuvaletlerinde kıvrana kıvrana sancı çeken, eteğine bulaşan kanı montuyla kapatan, regl ağrısı çektiği anlaşılmasın diye yüzüne gülücük kondurmak zorunda kalan, ekonomik yoksunluktan ped'lere ulaşamayan bezle pamukla tampon yapan bunun sonucu sağlık sorunu yaşayıp hatta ölen kadınların yaşadığı travmatik sonuçlar yetmedi mi? Her ay döngüsünde bunları yaşamak zorunda olan biz kadınların, bunu mutlu bir başlangıca dönüştürmeye cüret etmesine neden bu eleştirileriniz?

Erkek evladının ‘erkekliğe’ geçişini düğün dernek kutsar iken, kız çocuklarının, tüm olumsuzluklarıyla dertlenecekleri regl döngüsünü, bir sevince, paylaşıma açmalarına nedir bu tahammülsüzlüğünüz?

Ben de altı yıl önce kızıma regl partisi düzenledim. Bıkmadan, yorulmadan, utanmadan kadın ve erkeğin eşit koşullarda hayata başlamasının doğruluğunu çevreme kabul ettirerek kız erkek ayırımı yapmadan on iki çocuğu bir araya getirerek gözümün nurunun en mutlu olacağı günü, anı hafızasına ekledim. Yıllar önce "abla ben kanıyorum ölecek miyim" diye kız kardeşimin o soruyu sorduğu gece ben de hafızama kazıdım bunu. 15 yaşında bir çocuğun, kardeşin gözündeki korkuyla kazıdım. Çocuklarımızı korkutmadan, utandırmadan, ayrıştırmadan, bu özelliğimizin güzelliği ile rahatlatalım onları...

Toplum için küçük, önemsiz ve saklanması gereken bir sıçrayış gibi algılansa da, hayatında vücudunda fiziki ve ruhsal durum değişiklikleri yaşayan kız çocukları için önemli bir süreçtir aslında.

Kutluyoruz, utanmıyoruz, saklamıyoruz. Farkındalık yaratmak için tabuları yıkıyoruz.