Anne olmak mı, kadın olmak mı, ebe ya da hemşire olmak mı? Bana soracak olsanız hepsi kutsaldır. Ama bunu sadece ben söylüyorum, beni ne gören ne de duyan... Çığlıklarımız tüm dünyayı sardı ama ne gören var ne de duyan…. Ne acı değil mi? Evet hemşireyim hatta ebeyim. Dünyanın en kutsal mesleklerinin başında gelmesi gereken bir meslekken, şu dönemde sonundayız maalesef. Emeğimiz görmezden geliniyor, çığlıklarımız bastırılıyor, saygınlığımızı yitiriyoruz. Ne acı değil mi? Gün yok ki şiddete uğramayalım, her gün sosyal medyada basında, TV kanallarında sağlıkçıya yönelik yapılan çirkin, ahlaksız şiddet haberlerini okuyoruz. Ne acı değil mi? Halbuki bizler sizlere hayatı sevgi ve şefkati sunuyoruz. Sizin bedeninizin sağlığına kavuşması için tüm noktalarınıza sevgi, şefkat ve tıbbi destekle dokunuyoruz. Karşılığında ne alıyoruz? Kocaman bir sıfır!

Söylenecek söz çok yazsam kitap olur. Hem anne hem çalışan bir kadının yaşadığı zorlukları mı, kreş sorununu mu, emeğimizin yok sayıldığını mı , şiddeti mi, ekonomik zorluklar yüzünden evladıyla zaman geçirememeyi mi, tükenmişlik sendromunu mu, hangisini yazsam, sessiz çığlığımızı duyan yönetici olmayacaktır. En önemlisi de işyerlerinde yaşadığımız mobbing. Bunu anlatmaya kalemim yetmez.

Sözün kısası tükendik, tükeniyoruz. Yönetemiyorsunuz. Sesimize ses olun artık. Ben 30 yıldır çalışıyorum. Emekli olup hayalimdeki küçük deniz manzaralı evimde huzurla, ekonomik sorun yaşamadan hayatıma devam etmek istiyorum. Sizce bu isteğim çok mu fazla. Sözün bittiği yerdeyiz.

Bundan sonra emeğimizin karşılığını aldığımız, tüm emekçilerin de mutlu yaşayacağı bir gelecek için birlikte mücadele etmenin gereğini de bilerek şiddetsiz, sömürüsüz, huzurlu günler diliyorum. Biz yoksak sağlık da yoktur.

Fotoğraf: Unplash