Tuzla'da çalışan genç bir kadın işçiyim ve korkularımı yenemiyorum. Her geçen gün katledilen kadınların sayısı artıyor. 20’li yaşlarında genç bir üniversite öğrencisi Ayşe, erkek arkadaşı tarafından öldürülerek valize konuldu ve öğrendik ki erkek arkadaşı eski bir polis memuru. Kız kardeşi defalarca kez karakola başvurarak yardım istemiş. Ama yardımcı olmadıkları gibi ifadesini de şikayetçi olduğu kişiye okutmuşlar. Peki biz kime güveneceğiz? Ben gece vardiyasından çıktığımda saat 00.15’de servisten iniyorum. Servisten indiğim yer ile evim arasında 15 dakika yürüme mesafesi var. Gece yarısı o yolu yürürken “Acaba evime sağ salim varabilecek miyim?” diye düşünüyorum. Ne kadar acı değil mi? Bizim gibi gençlerin “Yarın ne giysem, nereye gitsem ya da hangi kitabı okusam?” diye düşüncelerim olması gerekiyorken ne yazık ki eve sağ bir şekilde ulaştığım için mutlu oluyorum. Biz fabrikada bu konuları konuşurken “Acaba müdürler, amirler bize bir şey yapar mı?” diye düşünmek zorunda kalıyoruz. Korkularımız her geçen gün daha da artıyor. 

Bizler fabrikada mobbinge uğruyoruz, sokak ortasında katlediliyor, ölü bedenlerimiz bavullarla taşınıyoruz. Neden biz kadınların canı bu kadar değersiz? Biz neden eve sağ gitmek için dua ediyoruz? Soruyorum: İktidar neden bir şey yapmıyor?

Görsel: ECanva Pro Yapay Zeka