Okulda güvenlik işinde çalışıyordum. Okul kapanınca ben de işsiz kaldım, eşimin maaşı ile geçinmeye çalıştık. İki kızım var. Büyük kızım lise son sınıftaydı, küçük kızım ilkokul 4. 1 buçuk yılları gitti eğitimlerinden.

Online ders yeterli olmadı. Tek bilgisayar olunca zor oldu derse girmeleri. Büyük kızım dershaneye gitti, olmadı, bir sene daha hazırlanmak zorunda. Hem zamanı hem emeği hem de paramız boşa gitti. Üstelik bu kadar karmaşanın içinde üniversite sınavı da o kadar zordu ki gençler hepten bunalıma girdi. Küçük kızım dersleri unuttu, bu duruma hem sinirleniyor hem de yapabilecek bir şey olmadığına üzülüyorum. Yani şöyle diyebilirim: 1 buçuk sene sulanmayan bir çiçek kurumaya mahkumdur.

Online eğitim yüz yüze gibi olmuyor, kesinlikle öğretmenle göz teması olmadan, şefkatle başlarına dokunan bir el olmadan olmuyor. Ekran başında doğru yanlış öğrenilmiyor. Belki de arkadaşından özür dileten ve ders alınacak bir yaşanmışlık, bu konuda yol gösteren biri olmadan olmuyor. Yani sözün kısası sanal eğitim olmuyor.

Her türlü önlem alınsın, ne gerekiyorsa yapılsın, okullar açık kalsın. Güya okula gitmiş ama eğitim alamamış bir nesil oluşmasına izin vermeyelim. Eğitimin telafisi yok.

Fotoğraf: Freepik