54 yaşındayım. 13 yaşından beri çalışıyorum. Annem babam boşanmıştı. Kardeşlerimi büyütmek için çabalarken evlilik 30 yaşında kısmet oldu. 1 sene sonra kızımı dünyaya getirdiğimde ise boşanmıştım bile. Alkol ve geçimsizlik nedeniyle.  

Tekstil, mutfak, ev temizliği, büro temizliği, çocuk bakımı derken tek başıma büyüttüm çocuğumu. Kızım şimdi 24 yaşında, alnımın akıyla okuttum, meslek sahibi yaptım, düğününü yaptım kızımın.

Hala iki evde çalışıyorum. Birinde haftada 2 kez temizlik, diğerinde de çocuklara bakıyorum… Her iki ailede hemşire ve doktor işverenim var. Biri de sürekli yurt dışına gidip geliyor.

Pandemi başladığında hayatım birden değişti. Evinde çalıştıklarım hastane ve yurtdışı işleri nedeniyle riskli, benim her gün 4 kez toplu taşıma kullanmam riskli derken; çocuk baktığım evde sürekli kalmak zorunda kaldım… Hem kendimi korumam hem de etrafa hastalık bulaştırma ihtimalim için bunu yapmam gerekliydi.

Başlangıçta çok bunaldım. Evime gidememek beni çok bunalttı. Şimdi biraz alıştım ama yine de çok zor. İnsan kafasını dinlemek istiyor; kendi evinde dinlenmek istiyor. Kolay değil sürekli başkasının evinde kalmak. Bir de babam kanser hastası; onun hastane işlerine ben koşardım ; ben yapamayınca kardeşim ilgilendi ama ben çok üzüldüm. Babama bakamadım.

Kızımın kronik hastalığı var onun yanına bile gidemedim.

Temizlik için gittiğim ikinci eve gidemedim 2 ay boyunca. Allah razı olsun maaşımı verdi yine benim; ama bir sürü ev temizliğine giden kadın mağdur oldu. Para kazanamadılar. Çarşı pazar da iyice pahalandı. Ne olacak halimiz bilmem. Esnaf da haklı mecbur zam yapacak; zararını nerden karşılayacak. Devlet vermiyor; ‘her şeyi devletten istemeyin’ diyor. Yıllardır sigortasız çalışıyorum, devlette kaydım bile yok. Kimden ne isteyeceğim ben. Çok konuşursam içeri atarlar. Bu ülkede konuştun mu içeri atıyorlar çünkü.

Evimi özledim çok. Bir izin alıp gittim geçen hafta; gideyim bakayım evimin duvarları duruyor mu, dedim. Mutlu oldum gidince.

Çok zor ekmek derdi. Yoksul insanlar için çok zor.