Ben tekstil fabrikasında uzun çalışma saatleri ve ağır baskı altında çalışıyorum. Çay ve yemek molalarımız çok kısa. Çayımızı hızlıca içebilmek için soğuk su katıyoruz. Kolonlara asılmış birkaç tane ufak ısıtıcı ile ısınmaya çalışıyoruz. Usta başı iki dakikada bir gelip “Burası çok sıcak kapatın” diyor, biz de elektrikli sobaları kapatıyoruz. Geçen gün ısıtıcılardan biri yandı, etrafı duman kapladı. Yangın söndürme tüpü falan derken çoğumuz fenalık geçirdik.

Tuvalete gitmemek için su içemiyoruz. Soğuktan duramayıp sürekli tuvalete gitmek zorunda kalan yaşı büyük arkadaşlarımız var. Bizler bu zor şartlar altında çalışmaya mecbur bırakılıyoruz. Bu anlattıklarım sadece yaşadıklarımızın bir kısmı.

Bu kadar zorluğu çeken bizlerin alacağı asgari ücrete yapılacak zam niye bu kadar çok konuşuluyor? Her şey bu kadar pahalıyken aldığımız ücretle geçinemiyoruz, mesaiye kalmak için ismimizi yazdırıyoruz. Her gün gelen zamlar hayat pahalılığı karşısında asgari ücret 10 bin olsa da bizlere yetmeyecek.

Fabrikanın bütün gündemi asgari ücret. Arkadaşlarımla konuştuğumda “Asgari ücrete zam yapılacak ama sigorta primleri de yükselecek. Kapalı kapılar arkasında zam konuşuldu kesinleşti aslında uzatmaları oynuyorlar” diyorlar. Asıl işi paketleme olduğu halde eşi doğum yapacağı ve bebeğin masraflarına yetişebilmek için, makinacılar 6 bin lira maaş alıyor diye makina kullanmayı öğrendi. Günlük yüksek sayı vermedi diye bir sürü azar işittiği halde çalışmaya devam ediyor. Bir hesap yaptığında “6 bin neyime yetecek?” diyor. Ev kira, çocuk bezi, faturalar mutfak giderleri doğum masrafları derken uzayıp gidiyor liste ama aldığı ücret çoktan tükendi bile...

Patronların ve Türk-İş’in dile getirdiği ücret 7 bin 8 bin lira. Bu ücret neyimize yetecek? Anlamıyoruz.  Bir de bizlere fabrikalarda çalışan işçilere kulak versinler! İşçi gerçekten geçinemiyor!

Fotoğraf: Lidya Nada/Unsplash