Yıllarca çok çektik yoksulluktan. Yine açlık yoksulluk kapımızda. Eşim hastalandı, çalışamadı. Ben çocuklarım küçüktü diye çalışamadım. Kiralar, faturalar birikti. Çocuklara yedirecek yemek bulamadım. Yeri geldi tek öğün yedirdim. Soğuk havalarda doğal gazsız, elektriksiz, susuz kaldık. Anlayacağınız çok çektik. Tam toparlandık diyorduk ki bu virüs hayatımızı tekrar alt üst etti. Eşim çalışmaya başlayalı altı ay olmuştu. Çocukların yemesinden ihtiyaçlarından kısarak biriken kira fatura borçlarını kapattık. Ben de eşimin çalıştığı yerde çalışmaya başlayalı 20 gün olmuştu. Umutluyduk. Hayaller kurmaya bile başlamıştık. Ama hepsi yalan oldu. Bir hafta oldu eşimi de beni de işten çıkardılar.

Eşimin hatası olmamasına rağmen eşimin hatası gibi gösterilen bir problem karşısında eşim müdürüne itiraz ettiği için, hakkını savunduğu için işten çıkarıldı. Gerekçe olarak da “müdürü ile tartışmasını” gösterdiler. İki üç gün geçmedi benim de işime son verdiler. Hadi eşim müdürü ile tartıştığı için işten çıkarıldı, ya ben neden çıkartıldım? Gerekçe yok.
Evet devlet yetkilileri diyor ki hiç kimse koronavirüs döneminde işten çıkarılmayacak. Peki biz neden işten çıkarıldık? Bizi düşünen yok. Cumhurbaşkanı ekran karşısında 100 milyarlık bütçe ayrıldığını söylüyor. Bu para bizim cebimize girecek mi? Ben kara kara düşünüyorum. Ben işsiz, eşim işsiz. Dışarı çıkma diyorlar. Zaten dışarıda iş de yok. Çok korkuyorum. Hastalıktan değil yine aynı şeyleri yaşamaktan. Çocuklarımın karnını nasıl doyuracağım? Faturalarımı, kiramı nasıl ödeyeceğim bilmiyorum…

Kaynak: Evrensel