İnsanlar hep bir yerlere yetişmeye çalışıyor, bazıları evine, bazıları işine, bazıları okula… Çoğu zaman neden yetişmeye çalıştıklarını sorgularım. Kafamda bin bir düşünce olur, düşünürüm, düşünürüm, bir cevap bulamam. Aslında kaçış yolu arıyorlardır bu düzenden başka bir düzene…

Ne olurdu mesela dünyada herkes eşit olsaydı? Ufak bir hayal kuruyorum; çoğu zaman herkesin birbiriyle eşit olduğu, bütün insanların mutlu, huzurlu olduğu bir hayal... Biraz uçuk kaçık geliyor ama mümkün olmayan bir şey değil. Bu düzenin tüm karmaşasından, insanları ucuz işçi gibi çalıştıran bu yönetimden, küçük çocukları okullardan uzaklaştıran bu sistemden, kadınların sürekli arkasına bakarak yürüdüğü bu yollardan uzakta, herkesin huzurlu ve sakin bir hayat sürdüğü bir yaşamı hayal ediyorum.

Sonra aklıma gerçeklik geliyor, kaçmak istiyorum. Ama nafile, nereye kaçsam aynı şeyler yaşanıyor yani kısacası hepimiz yine aynı gökyüzüne bakıyoruz. Bu düzeni değiştirmek tabii ki de hepimizin elinde, bir kişiyle yapılabilecek bir iş değil. Hepimizin örgütlenmiş bir şekilde, toplu bir şekilde düzene karşı çıkarak, baş tutarak yapamayacağımız bir şey yok.

Fotoğraf: Ekmek ve Gül