Yaklaşık iki aydır Sincan Organize Sanayiinde bir metal fabrikasında beyaz yaka olarak çalışıyorum. Sincan Organizede kadınların sorunları bitmiyor. Usta başlarının, müdürlerin tacizi, mobbing, ücret eşitsizliği ne ararsanız var aslında.

Bizim fabrikada aynı işi yapan kalite kontrolcüler var mesela. Erkeklere mesai ödenirken kadınlara ödenmiyor. Buna gerekçe olarak kadınların fazla mesaiye kalmadıklarını söylüyor patronlar. “Özellikle kadınları mesaiye bırakmamaya çalışıyoruz. Bazen işler çok yoğun olduğunda yapacak bir şey yok. Onlara da mesai ödersek, hep mesaiye kalmak isterler.” Patronun ağzından dökülmüş cümleler aynen böyle.

Kadınların en büyük problemlerinden biri servis saatleri. Servisler 08.00’de başlayan mesai için 7.30’da bırakıyorlar. Batıkent, Keçiören tarafından gelenler için büyük bir sorun. Sabah 06.00’da evden çıkanlar bile var. Her gün bir taciz olayı dinliyoruz mutlaka. Birine köşe başında küfürler edilmiş, diğerini takip etmişler vs. Kadınlar sabahın köründe yüreği ağzında servis bekliyorlar. Patron bunu değiştirmek için hiçbir şey yapmıyor. Servis şirketiyle anlaştığı için işçiyi ucuz yoldan fabrikaya taşımak tek derdi.

Servis şirketi desen Allah’a emanet. Kimi nerden alıyor, nereye bırakıyor belli değil. Servisler buz gibi, ısınmıyor. Ama işçi fabrikaya geliyor mu, geliyor.

Bir de eğer kadınsan seni her işe koşturmaya çalışıyorlar. Sekretersen “Çaylara da baksın ne olacak sanki”, muhasebeciysen “Ya benim vize evraklarını bir hazırlar mısın” vs. vs. Üç kuruş para verip her işi dört dörtlük yapmanızı bekliyorlar.

‘BİZ BİR AİLEYİZ’

Müşteri firmalar bazen denetime ya da ziyarete geliyor. Bütün fabrikayı tembihliyorlar “Aman ha surat asmayın, sorunları belli etmeyin.” Bütün sorunlara geçici bir çözüm bulunuyor müşteriler gidene kadar. Sonra eski usul devam ediyoruz. Yani patronlar paranın geldiği yere her şey yolunda, biz bir aileyiz, işçilerimiz çok mutlu imajı veriyor ama arka planda her şey tam tersi.