Tuzla Deri Sanayide bir fabrikada çalışıyorum. Depo da diyebileceğimiz bu fabrikada 400’e yakın işçi çalışıyor. Çalıştığım bölümdeki tek kadın benim. İşinin ağır olması sebebiyle oraya öncesinde hiç kadın işçi verilmiyormuş. Benim işe çok ihtiyacım olduğu için bölüm seçme gibi bir durumum olmadı ve o bölümde çalışan ilk kadın unvanına sahip oldum!
Tabii bir kadın olarak bir çok sıkıntı yaşıyorum. İlk günlerde işten çıkmadan yapılan alan temizlemelerini hep ben yapardım. Üç gün sonra neden temizlik işini hep benim yaptığımı sordum. Bana kadınların elinin yatkınlığı, bu tür işleri daha iyi yaptığı gibi sebepler sundular. Ben de onlara dedim ki, ‘Bu doğuştan gelen bir yetenek değildir, dayatılmış ve sonradan öğretilmiştir, eğer bir erkek çocuğu da böyle yetişse o da gayet iyi bir şekilde bu işi yapabilir.’ O gün ve ondan sonraki bir hafta boyunca temizlik yapmadım.
Bir haftanın sonunda bölüm şefi elinde bir listeyle geldi. Temizlik için sıra çizelgesi çıkartılmış, her gün biri yapacakmış. Benim konuşmamdan sonra bu işin göründüğü kadar da kolay olmadığını ayrıca sadece kadınların işi olmadığını o da anlamış ve deponun tüm bölümlerinde bu uygulamanın gelmesini sağlamış. Bunu duyduğumda gerçekten mutlu oldum. Çünkü artık depo içerisinde hiçbir kadın aynı zamanda temizlik aleti gibi görülmeyecek, bu işi herkes yapacak.
Anladım ki taleplerimizi sesli ve gür bir şekilde söylemezsek kimse bizim için bir şey yapmayacak. Ben bugün beraber çalıştığım 13 erkek işçinin artık küfür etmemesini de sağladım. Orada tek başımayım, ama sizlerden aldığım güçle bunu yapabiliyorum. Hepimiz birbirimizden güç alarak, her yerde ve her şekilde mücadele etmeliyiz.