Ben 32 yaşında, özel sektördeki bir gıda fabrikasında çalışıyorum. Çalıştığım yerde çoğunluk kadın. İnanın hepsi ile aynı kaygı ve geleceksizlik korkusu içindeyiz. Bir oğlum var. Ben sabah gidip akşam geliyorum işten, oğlum evde yalnız kalıyor ve korkuyor. Henüz ilköğretimde, ama bir ihtiyacı olsa önce ‘Alabilir miyiz’ diye soruyor. Bu da benim içimi acıtıyor.

Bu koşullarda asgari ücrete yapılan zam çok az. 2 bin 324 lira... Elektrik, su, doğal gaz, akaryakıt, pazar, market, okul ihtiyaçları derken hiçbir şey kalmıyor. Sosyal hayat artık bir lüks zaten. Fiyatlar her konuda almış başını gidiyorken verilen 304 TL zam!

Bizim gibi evine bakan insanları sefalete sürükleyen devlet vekilleri, bizim aldığımız maaşla kaç gün geçinebilecekler acaba? Onlar bilmem hangi marka arabalarını değiştirirken biz elektrik faturasını, karnımızı doyurmayı, okuyan çocuğumuzu düşünüyoruz. Onlar tatillere giderlerken biz ay sonunu düşünüyoruz. Daha dün birçok şeye zam geldi; ehliyet, elektrik, benzin... Kaşığın ucunu gösterip kepçeyi kendilerine doldurmak diyorum ben bu işe. Bizler sahada çalışıp önce patronların sonra devletin cebini doldururken bizlerin cepleri her zaman kuruş hesabı yapıyor.

Tüyü bitmemiş yetimin hakkı var onların omuzlarında. Bizim omuzlarımızda ise kimsenin hakkı yok. Alnımın terini götürüyorum evime... Lüks yaşantılarda da güzümüz yok. Sadece hayatımızı güzel bir şekilde devam ettirebilmek amacımız. İşten atılma korkusu içinde hakkımızı istemeye korkuyoruz. Ama hakkımızı istemek suç mu?