37 yaşında 14 yıllık hemşireyim. Yıllarca nöbetli çalıştıktan sonra kronik hastalıklarım nedeniyle “uzun süre ayakta duramaz” raporu almak zorunda kaldığımdan sadece gündüz çalışıyorum. Nöbetteyken çocuk bakımı sorunu çözmek ayrı zordu, şimdi ayrı zor. Üstelik pandemi süreci bu zorlukları çözümsüz hale getirdi.

Eşim esnaftı, iflas etti; dükkanı kapatmak zorunda kaldık. Ama evde duramaz, para kazanmak lazım mecbur, eşin dostun yanına gidip onlara yardım ederek üç beş kuruş kazanma derdinde. Annem sağlık sorunları nedeniyle çocuklarımın bakımına yardım edemez oldu. Kronik hastalıklarımdan dolayı idari izin kullandığımda hiç değilse çocuklarımın başındaydım; ama sonra nasıl olduysa benim hastalıklarım devam ederken; pandemi eskisinden daha yüksek seyrederken bizi işe çağırdılar. Ve kabus başladı… Biri 9, diğeri 7 yaşında iki çocuğumu evde yalnız bırakmak zorunda kaldım. Hem de ne kaygılar, ne tedbirlerle…

“Aman yavrum camdan bakmayın, evde olduğunuz anlaşılmasın”, “Balkona çıkmayın, komşular görmesin”, “Ses çıkarmayın” , “Zil çalarsa kapıyı açmayın, kim o bile demeyin”…

Çocukları bu tembihlerle yani bir dolu korkuyu yansıtarak, kim bilir ne travmatik etkiler bırakacağını bile bile evde bırakıp hastaneye geliyorum. Akşama kadar defalarca telefon açıyorum…

Bir keresinde arkadaşları gelmiş kapıya; “Sokağa inin de oynayalım” demeye... Sessizce beklemişler kapının arkasında, korkmuşlar evde yalnız olduklarını anlayacaklar diye. Bir gün de komşu teyzeleri çalmış kapıyı ‘Annem banyoda, şimdi açamayız kapıyı’ demişler evde yalnız oldukları halde... Bunların yaşanması bile o kadar üzücü ve kalıcı etkiler bırakabilecek olaylar ki.

Benim de eşimin de çocukların da ruh sağlığı bozuldu. Bir de komşusuna bıraktığı 2 çocuğunu yangında kaybeden hemşire haberinden sonra kafayı sıyırmak üzereyim.

Bizim emeğimizi yok saydıkları gibi çocuklarımızı da yok sayıyorlar… Hastanede kreş ve gece çocuk bakım evi, etüt vs. yapmak çok mu zor? Bizleri ailemizden ayrı düşünemezler.

Sonunda ya istifa edeceğim, ya ücretsiz izin alacağım. Ama eşim de işsiz kaldı… Böyle çaresizlikler içinde sağlık hizmeti vermeye çalışıyorum. Benim gibi bir sürü insan var, biliyorum. Annesi, kayın validesi sağlıklı olanlar şanslı… Ama çocukların hayatı şansa bırakılabilir mi? Kreş ve etüt sorunu bir an önce çözülmeli.