Ülkemizde kapalı olmak, açık olmak, kapandıktan sonra açılmak; hepsi başlı başına bir sorun. Bir taraf kapandığın için seni yobaz görür, diğer taraf ise açık olduğun için sana kötü gözle bakar. Ama bunların en kötüsü de kapanıp açılmak. Bu kategori iki taraf için de olumsuz olarak karşılanır. En kötüsü aile ve çevre baskısına uğrayarak kendi isteğin ve düşüncelerin önemsenmeyerek kapanmaya zorlanmaktır.

Ben önce kapanıp sonra açılan bir kadınım. Kapanmak kendi isteğime bağlı bir durum değildi, tamamen çevre baskısına dayalıydı. İçimden gelmeyerek zoraki bir şekilde buna 1-2 yıl dayandım ama üçüncü yıl artık “Yeter! Ben kimsenin baskısı altına giremem” dedim ve açılmaya karar verdim. Hem kendimi hem de çevremdeki gözleri yendim. Bu süreç kolay olmadı. Tabii ailem yanımdaydı ama akrabalarım karşı çıkmıştı. Çevremdeki insanların bakışları, konuşmaları bile kötü hissetmeme yetiyordu. Dedikleri sözler önce çok incitse de, daha sonra annemin ve babamın bana destek olduklarını görünce onlardan güç aldım ve dik durdum. Şimdi herkes alıştı, ben alıştım hatta birisi daha benden güç alarak açıldı. Kısacası birlikte hareket ettiğimizde baskılara karşı gelebiliyoruz. Diyeceğim o ki baskılara karşı gelin, eğer şu an içinizden gelmiyorsa o başörtüsü sizin için sadece bez parçası olmaktan başka bir şey olmuyor. Kendinize bu eziyeti yapmanıza gerek yok!
Baskılara ve zorlamalara karşı hep birlikte hareket edelim.