Günümüzde iyice çoğalan çocuk istismarı vakaları artık hepimizin canına tak etmiş durumda. Hepimizin çocukları, canımız ciğerimiz... İstismar da ne demek, nasıl bir şey o! Kim müsaade edebilir ki? Hangi anne baba kendi çocuğuyla istismar kelimesini bir cümlede, yan yana kullanabilir, kullanmak isteyebilir ki! Kime güveneceğiz! En zor, en acil bir zamanda kime “Ya iki dakika oğluma-kızıma bakar mısın” diyebileceğiz? “Benim çocuğum erkek bir şey olmaz, güvende” veya “Çocuğum amcasıyla, halasıyla, dayısıyla güvende” diyebileceğimiz bir ortam ne yazık ki yok artık.

Öyle bir devirdeyiz ki ben çocuk büyütmekten korkuyorum. Çocuğumun elini bırakamıyorum, bir saniye arkamı dönemiyorum. Yasadığımız psikolojik baskıdır, korkunun en dibidir artık.

“Bir kereden bir şey olmaz” diyenler yüzünden bu iğrençliğin cezası yok, bir bedeli yok nasılsa diye düşünüyorlar. Tabi ki cezalarla ödenmeyecek bir suç bu, fakat caydırıcılığı olabilirdi. Ama bizim insanımız idamı istiyor! Neden? Çünkü sadece çocuğunu değil kendini de güvende hissetmiyor. Asansöre tek başına binemiyor, otobüste tek kalamıyor, istediği gibi giyinemiyor. Çünkü korkuyor, çünkü her gün televizyonda asansörde, otobüste, sokakta tacize ve daha kötüsüne rastlayan insanların haberlerini duyuyor. Herkes “Ya benim de çocuğumun başına gelirse ya benim de başıma gelirse” diye endişeli. Çözümü idamda görüyor, idamı istiyor. Oysa ki idamla başlayacak zaten her şey... Üstelik kendimiz istemiş olacağız. “Siz istediniz biz de yaptık” diyecekler, suçu üzerlerinden atacaklar...