Ben bir kız bir erkek çocuk annesiyim. Bugünlerde daha da artan çocuk istismarı, çocuklara yönelik taciz ve tecavüz olaylarının faillerinin özellikle en yakınlar olması beni her geçen gün biraz daha kaygılandırıyor. Eskiden “Çocuğum yabancılara inanma sakın, onlardan yiyecek içecek bir şey kabul etmeyin” diye tembih ederdik. Şimdi öz babası, öz amcası, dedesi, dayısı vs. çocuğu istismar ediyor. Ben çocuğumu güvenerek babasına, amcasına, dedesine, dayısına teslim edemeyeceksem kime güvenip de teslim edeceğim?

Ben çalışan, çalışmak zorunda olan bir anneyim. İsterim ki çocuğum istismara uğramasın. Amcasının yanına gidince ve ya dedesinin, babasının, dayısının yanına gidince “Acaba benim bilmediğim kötü bir huyu var mıdır?” diye düşünmeye başlayan kaygılı bir anneyim artık. Ve bizi bugünlere getirenler “Bir kereden bir şey olmaz” diyen zihniyettir. Çocuklarımı bilinçlendirmeye, “Size biri dokunursa çığlık atın. Size dokunmalarına izin vermeyin. Bağırın. Bana söyleyin” diye sürekli tembihlemeye çalışıyorum. Ama sonuçta onlar çocuk. Zarar verecek kişileri nasıl bilebilirler. Hele bunlar en yakınındakiler ise.

İstismar eden kişiye artık gereken yapılmalı. En ağır ceza verilmesi gerekiyor. Ben bir anne olarak çocuklarımın evde, okulda, parkta, sokakta güvende olmasını her şeyden çok istiyorum.