Çocuk istismarını önlemeye ilişkin sürdürdüğümüz imza kampanyasının durağı haftanın üç günü açık olan Batıkent Sosyete Halk pazarıydı. Çalışmaya beş kadın arkadaşla iki grup halinde pazar giriş-çıkışını tutarak başladık.

Mahalle ve sitelerde kapı kapı gezerek kampanyamıza destek istediğimiz insanlar çekinip, imza vermekte tereddüt ederken; pazardaki insanlar kampanya ilgi gösteriyordu. Öyle ki imza vermek isteyenlerde bazen sıra halinde yığılmalar oluyordu.

Çalışmamız boyunca yaptığımız tartışmalarda sorunun çözümüne ilişkin görüş ve önerilerde ağırlıklı öneriler ciddi yaptırımlar olması ve idamdı, ancak sorunun idam ya da hadım etmekle çözülmeyeceğini savunanlar da vardı elbette. Aileden başlayarak topluma yayılan bir eğitim; devletin ciddi yaptırımları uygulaması öneriler arasındaydı.

Özellikle kadınlar istismara karşı çözümlerini kendi üretmeye çalışıyordu. Çocuklarının ve torunlarının elinden sıkı sıkı tutarak hiçbir yere yalnız göndermediklerini, yanlarından ayırmadıklarını anlatıyorlardı. Oğluyla aynı apartmanda oturan dede; torunlarına baktığını, onların evler arasında geçiş yaptıklarında bile arkalarından kontrol ettiğini belirterek insanların birbirine güveninin kalmadığını ifade ediyordu.

ÇOCUKLARIMIZIN GELECEĞİ İÇİN...

Gelenler bize “Bunu dikkate alacaklar mı?” diye soruyorlardı. Biz de “Bugün bir imza atmaktan kaçınırsak yarın çok geç olabilir” yanıtını veriyorduk insanlara. Bir yerden başlanmalıydı çünkü. İmza verenlerin geneli yaptığımız çalışmanın çok değerli olduğunu söyleyerek teşekkür ettiler. Bir araya geldiğimiz herkes istismarın olmadığı bir dünyada yaşamak istiyordu ve kesin çözüm bekliyordu. Oldubitti yasalar değildi bizim de istediğimiz; çocukları, geleceklerini koruyan yasalardı.Ve istediğimiz gibi yasalar çıkana kadar mücadeleye devam edeceğiz.