Ben Siirt’ten 1997’de İstanbul’a göç etmiş Kürt bir ailenin kızıyım. Lise son sınıfta okuyorum. Benim ailem ve benim ailem gibi yüzlercesi ile yaşadığımız yerdeki çatışmaların, ölümlerin, tutuklanmaların bir sonucu olarak İstanbul’a geldik. Ev zor bulduk. Tarlamızı, bağımızı, bahçemizi bırakıp geldik. Esenşehir, Esenkent, Kocatepe ve Dudullu gibi mahallelerde getto hayatı yaşıyoruz.

Neredeyse tüm aileler yoksul. Çalışanlar genelde inşaat işçisi ya da fabrika işçisi. Çoğu aile muhafazakâr ve Şafii. Bu durumumuzdan faydalanılmaya çalışılıyor. “Sana iş bulacağım ama sen de şu cemaatin, şu tarikatın Kuran kursuna, sübyan okuluna çocuğunu yolla”, “AKP ilçeye üye ol” deniyor.

Çocuklarını okula gönderemeyen, iş bulamayanlar bunun bir fırsat olduğuna inanarak çocuğunu sübyan mektebine gönderiyor. Mahallemizde bunun gibi örnekler çok var. Bir komşumuz var kız çocuğunu 12 yaşında bir tarikatın merdiven altı okuluna gönderdi. İki ay sonra kız çocuğu ağlayarak eve geldi. Meğer o sübyan okulunda istismara uğruyormuş. Aile perişan oldu. Bunun gibi onlarca vaka var. Erkek çocuklarda da aynı şeylere maruz kalanlar var.

İŞİD’in düşünce yapısını benimsemiş hacı hocalar, mahallede cirit atıyor. Bir yanda da benim gibi gençleri, uyuşturucunun esiri yapmaya çalışıyorlar. Sayısız torbacı ve çete var mahallede…Milli Eğitim Bakanı açık açık “Biz cemaat ve tarikatlarla berber eğitimde iş yapacağız” derse merdiven altıda sübyan okulu da çoğalır, cemaatler ve tarikatlar da cirit atar. Menzilciler özellikle Kürt aileleri hedef alıyor. Ruhsatsız Kuran kursu ve sübyan okullarının sayısı günden güne artıyor. Şikayetler dikkate bile alınmıyor.

Çoğu çocuk ve benim gibi genç kadınlar okumak istemiyor. Bir fabrikaya girip çalışmayı daha fazla istiyor. Bunun nedeni tabii ki yoksulluk. Zor geçiniyoruz. Cemaat ve tarikatların gıda kolileri, giysi çantaları ve market alışveriş kartlarına mecbur kalmamızı istiyorlar.

Fotoğraf: Ekmek ve Gül